Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια, τ. Ζ΄

λαμβάνω καγώ την ευκαιρίαν να σας πέμψω την απάντησίν μου.

Έχοντες, Κύριοι! ανά χείρας σας την παρακαταθήκην των ιδεών, τας οποίας οι προκάτοχοί σας ηθέλησαν να μοι κοινοποιήσωσι, θέλετε εύρη εις τας ιδικάς μου, καθώς νομίζω, την ειλικρινεστέραν έκφρασιν των αισθημάτων, τα οποία προσκολλώσιν εις την πατρίδα σας.

Είναι ολίγη βέβαια αύτη η προσφορά, και παντελώς δεν ανταποκρίνεται εις την ιδέαν, την οποίαν συνέλαβον οι προλαβόντες διοικηταί διά τα μέσα και την θέσιν μου, υποθέτοντες, ότι αύτη εξήρτητο από μόνην την θέλησίν μου, και εκείνα ωμοίαζον με τας ευχάς, τας οποίας καθ’ εκάστην αναπέμπω εις την Θείαν Πρόνοιαν, διά να σας επιδαψιλεύση τας ευλογίας της. Αλλ’ αν και κανέν κάλυμμα δεν καλύπτη την αναχώρησίν μου, εις την οποίαν διαμένω τρεις ήδη χρόνους, και διά τούτο ήτο περιττόν, ίσως να την εξηγήση τις καθαρώτερα, εγώ μ’ όλον τούτο ομολογώ, ότι την επροτίμησα πάσης άλλης θέσεως εν τω κόσμω, διότι μόνη αυτή ηδύνατο να μοι προμηθεύση τον τρόπον του να εκπληρώσω εν ταυτώ και τα ιερά χρέη, εις τα οποία με καθυποβάλλει ο τόπος της γεννήσεώς μου, και εκείνα ενός άλλου χαρακτήρος, του οποίου την διάρκειαν δεν ανήκει εις μόνον εμέ να προσδιορίσω. Τοιουτοτρόπως δε σας εξηγούμαι αρκούντως, Κύριοι! ότι, εν όσω η Α.Μ. ο Αυτοκράτωρ της Ρωσσίας ευαρεστηθή να με συγκαταλέγη εις τον αριθμόν των Υπουργών του, δεν μοι συγχωρείται να λάβω μέρος ενεργητικόν εις τας πράξεις σας, δι’ ας η κοινή μας Μήτηρ απαιτεί ολοσχερή αφοσίωσιν των τέκνων της.

Η πανηγυρική αυτής φωνή αντήχησεν εις το βάθος της καρδίας μου, καθώς και εις τας ιδικάς σας και, όσον αισθάνομαι τα σκιρτήματά της, τα οποία διεγείρει φωνή τοιαύτη, τοσούτω μάλλον θλίβομαι, διότι δεν δύναμαι ν’ αρχίσω σήμερον εν νέον στάδιον εν μέσω υμών, καθώς περί το 1800 εν μέσω των συμπολιτών μου, εις το οποίον ήθελα παρασταθή με τον ίδιον ζήλον και με την αυτήν διάθεσιν, αλλά διδαγμένος ήδη υπό μακράς και επιπόνου πείρας, δι’ ης αι συνδρομαί μου ηδύναντο ίσως να επιφέρωσιν αποτελέσματα αισιώτερα.

Καιρός δε παντί πράγματι, Κύριοι! και ο τοιούτος προσδιορίζεται από τον ύψιστον Θεόν ώστε, οποίοι αν είναι οι σκοποί, τους οποίους αι επιθυμίαι μας σχεδιάζουν, ημείς οφείλομεν να παρατηρώμεν προ πάντων και επί πάσιν, αν εκείνος μας επιτρέπη ν’ αποφασισθώμεν εις την εκτέλεσιν αυτών. Εγώ δε συμβουλευόμενος πάντοτε την υπερτάτην εκείνην Δύναμιν, έμαθον να μη ματαιοφρονώ εις το εξής, δι’ ό,τι με περιμένει εις το υπόλοιπον της ζωής μου, και να λογίζωμαι ευτυχής, αν δυνηθώ ελέει Θεού να τελειώσω αυτήν εις την οικίαν των πατέρων μου και πλησίον του τάφου, εις τον οποίον εφησυχάζουσι τα λείψανα αυτών.

Έστε όμως βέβαιοι, ότι μέχρι εκείνης της ώρας το πνεύμα μου θα συνυπάρχη μεθ’ υμών και, επειδή διά παντός υμείς το απησχολήσατε, κυριωτέρως δε αφ’ ότου η Ελλάς ηγέρθη τέλος πάντων εις τας ιδίας όψεις της και εις εκείνας όλου

του κόσμου, εκπεπληγμένου δι’ αυτό το παράδοξον, εγώ ήθελα νομίση, ότι λείπω από το χρέος μου και από παν ό,τι σας ανέφερα, αν παρέτρεχα να σας αναφέρω τι περί των διχονοιών σας, ενώ η επιστολή, εις την οποίαν απαντώ, μοι δίδει την περίστασιν.

Δεν θέλω σας είπη, ίσως, τίποτε παράξενον εις τους συλλογισμούς σας, διότι θρηνούντες υμείς τας κρίσεις των πολιτικών σας πραγμάτων και φοβούμενοι τα παρεπόμενα αυτών, εζητήσατε βεβαίως σωτηριώδεις οδηγίας εις την ιστορίαν των παρελθόντων αιώνων και όλων των εθνών, προ πάντων δε εις εκείνην της πατρίδος σας, και ηξεύρετε, ότι κανέν έθνος δεν απόσεισε τον ζυγόν της δουλείας, διά ν’ αναλάβη την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν του, χωρίς ν’ απαντήση τα δεινά της διαφωνίας, και ότι η Ελλάς καταβάλλουσα ήδη την Οθωμανικήν τυραννίαν έπρεπε να τα υποφέρη αναμφιβόλως, αλλ’ ότι θέλει τα υποφέρη με ολιγώτερον κίνδυνον από παν άλλο έθνος, ότε διαμένουσα αυτή καθ’ εαυτήν θεμελιώση όλας τας ελπίδας της εις τας ιδίας δυνάμεις της και εις την συνδρομήν του χρόνου. Συμβουλευόμενοι δε τας οικειακάς παραδόσεις σας και τας συνειδήσεις σας θέλετε διακρίνει καθαρώτερα το συμφέρον της αληθείας αυτής.

Τω όντι κανέν άλλο πράγμα δεν αποδεικνύει παρηγορητικωτέραν αυτήν την αλήθειαν, ειμή παν ό,τι εξέφυγε την δολίαν πολιτικήν, την οποίαν μετεχειρίσθησαν οι Τούρκοι, διά να δουλώσωσι τους πατέρας σας, και όλα τα θαύματα, άτινα έκαμεν ο θεός διά να τους σώση.

Οι Τούρκοι υπεδούλωσαν και διέφθειραν το θνητόν μέρος της Ελλάδος, διά να είπω ούτω· αλλ’ η ψυχή της, και δι’ εκείνης το πνεύμα του έθνους έμεινε πάντοτε ελεύθερον και ανεξάρτητον καθότι οι ειρημένοι, αφ’ ενός μέρους, παίζοντες αδιακόπως τα υλικά συμφέροντα και όλα τα πάθη, άτινα συνακολουθούσαν εκείνα, διήρεσαν, εμόνωσαν, και ώπλισαν τους πατέρας σας, τον ένα κατά του άλλου· αλλ’ ούτοι αφ’ ετέρου, ηνωμένοι διά της εις Χριστόν και εις την Αγίαν του Εκκλησίαν σταθεράς πίστεώς των, αντέτειναν εις την ολεθρίαν μάστιγα εκείνων, φυλάττοντες αγνάς τας αρχάς και τα ήθη, άτινα μόνα συνιστώσιν εν έθνος διά της ενώσεως ανθρώπων τινών, λέγω την θρησκείαν και δι’ εκείνης την γενικήν καταγωγήν του και την εκουσίαν υποταγήν του εις μίαν και την αυτήν πνευματικήν κυριότητα.

Επειδή λοιπόν αυτή και μόνη η πράξις διαλαμβάνει όλην την ιστορίαν σας, εις υμάς δεν μένει άλλο παρά να την σπουδάσητε καθ’ όλας τας αναφοράς της, και θέλετε γνωρίση δι’ αυτής χωρίς να δειλιάσητε, το πάθος, όπερ σας τυραννεί, και θέλετε μεταχειρισθή, χωρίς ν’ αμφιβάλλητε, διά την θρησκείαν του ιατρικά, τα οποία είναι εις την εξουσίαν σας.

Αν το τοιούτον πάθος προέρχεται εισέτι από την φθοροποιάν πολιτικήν, την οποίαν οι Τούρκοι διέδοσαν εις την Ελλάδα, το ιατρικόν του δεν δύναται να ευρεθή, κατ’ εξοχήν εις την πρώτην αυτήν στιγμήν, ειμή εις τα εθνικά προτερήματά της δυνάμει των οποίων ηδυνήθη να εκφύγη τον τέλειον αφανισμόν

της εις τους παρελθόντας αιώνας· εκείνο δε μεταξύ αυτών, όπερ διαλαμβάνει τα πάντα ως βλαστός καρποφόρος, είναι η απαραβίαστος πίστις, την οποίαν ωρκίσθη προς τον Θεόν και προς την Αγίαν Εκκλησίαν του.

Ισχυρά η Ελλάς δι’ εκείνης της απείρου δυνάμεως, διήλθε τέσσαρας αιώνας διαφθοράς και παντοίων άλλων δυστυχημάτων, χωρίς να παύση ποτέ του να σχηματίζη έθνος, και να υποτάσσηται εις τους ιερούς νόμους του θείου νομοθέτου μας· καθότι έχουσα Εκκλησίαν, είχε πνευματικούς ποιμένας, και εστηρίζετο εις τας συμφοράς της διά των παρηγοριών του Ευαγγελίου· σχηματίζουσα δε έθνος, είχεν άνδρας γενναίους εις τα όρη της, διά να την υπερασπίζωνται, ομοίους εις τας νήσους της, διά να την αναδείξουν, εις τον εξευγενισμένον κόσμον πεπαιδευμένους, διά να τη διατηρώσι τας αναφοράς της με την παλαιάν εκείνην Ελλάδα, της οποίας το πνεύμα έφερε το φως των επιστημών εις την Ευρώπην.

Διά τούτου του τρόπου, Κύριοι! ηδυνήθη εκείνη να διαθέση προς υμάς την λαμπράν υπηρεσίαν του να προμηθεύσητε αυτή μίαν θέσιν μεταξύ των ελευθέρων και ανεξαρτήτων πολιτειών, και σας συμβουλεύω να ζητήσητε τα μέσα της εκτελέσεώς της εις την κατ’ έκτασιν μεταχείρισιν εκείνων των ιδίων προτερημάτων, άτινα διετήρησαν την ύπαρξίν της μέχρι σήμερον. Όταν λοιπόν η θρησκεία, την οποίαν ωρκίσθηκε να φυλάξητε, θέλει είναι καθαρά και απαραβίαστος ενώπιον των ανθρώπων, καθώς είναι και ενώπιον του Θεού, το έργον σας θα λάβη πέρας αίσιον.

Υμείς ωρκίσθητε πανδημεί να ελευθερωθήτε από τον Τουρκικόν ζυγόν, και να ζήσετε υπό των νόμων την κυριότητα. Η γενναιότης των ανδρείων σας κατά θάλασσαν και κατά ξηράν υπερέβη τας ελπίδας σας και εκείνας των Ευρωπαίων εις τρόπον, ώστε και οι ίδιοι ξένοι, οίτινες δεν έχουν διάθεσιν να σας ευλογούν, δεν δύνανται πλέον να σας αρνηθώσι την ψήφον των. Αλλ’ ενώ οι πάντες ομολογούν την δύναμιν, την οποίαν έχετε διά να πολεμήτε τους Τούρκους, φιλονεικούν και δεν θ’ αποδεχθώσιν, ότι δύνασθε να ζήσετε εν ειρήνη· κατά δυστυχίαν δε αι διαφωνίαι σας δίδουσι προς αυτούς επιχειρήματα, εξ ων ωφελούνται υπέρ το δέον, διά να σας παριστάνωσιν ανικάνους να υποταχθήτε εις τους ίδιους νόμους σας τουλάχιστον, εάν δεν είναι ούτοι οι νόμοι της ρομφαίας, και ρομφαίας άλλου έθνους.

Αποδείξατέ τοις εξ εναντίας, Κύριοι! ότι η ιδία εθνική αρετή, ήτις οπλίζει τους βραχίονάς σας, διευθύνει και στηρίζει τα συμβούλια και τας αποφάσεις σας, και διά το τέλος αυτό θελήσατε να στρέψητε εις τα πρώτα βήματά σας.

Παρατηρήσατε εν πρώτοις τα εμπόδια, άτινα η κακοβουλία ηδυνήθη ν’ αντιθέση εις την ευθείαν οδόν σας. Αποβάλλετε αυτά, και διαμείνατε ακλόνητοι εις την απόφασιν του να μη συγχωρήσητε εις κανέν συμφέρον ή εις την απάτην να παραβιάσωσι τους όρκους, οίτινες συνδέουσι το έθνος με τους νόμους, τους οποίους απεδέχθη· εκείνοι δε, ει και προσωρινοί, δύνανται μόνοι κατά το παρόν

να σας προφυλάξωσιν από την αταξίαν, δι’ ον λόγον έτι μάλλον πρέπει να διαμένωσιν ιεροί και απαραβίαστοι. Εάν δε, καθώς το ελπίζω, ευδοκήση η θεία Πρόνοια να στεφανώση τους αγώνας σας, θέλει φθάση και η ώρα, καθ’ ην διδαγμένοι πλέον και διά της ιδίας πείρας σας, θέλετε συνθέση υμείς οι ίδιοι τα πολιτικά συνθέματα της πατρίδος σας, θεμελιούντες αυτά εις την δικαίαν συμφωνίαν των συμφερόντων, άτινα ήδη σας διαιρούσιν.

Αναβάλλετε λοιπόν πάσαν λογοτριβήν περί τοιούτων πραγμάτων, και μη κρίνετε εκ των έργων των προσωρινών θέσεών σας, ό,τι δύναται ν’ αποφασισθή, ως απαιτεί το κοινόν συμφέρον, ειμή υπό την διατήρησιν της ευθύτητος και της δικαιοσύνης, ήτις προμηθεύεται άνευ δυσκολίας, όταν η ελευθερία της πατρίδος στηριχθή. Βεβαιωθήτε δε, ότι ζητούντες θέσιν τινά ισχυράν, διά να οχυρώσητε, ην έχετε, επί σκοπώ του να εξασφαλίσητε μικράς τινας ωφελείας, κινδυνεύετε να ερημώσητε εκείνην, την οποία η πατρίς ενεπιστεύθη εις τα όπλα σας, εν ω ποτέ άλλως πως, αλλά διαμένοντες εις ταύτην την αληθώς ιεράν, όλοι ηνωμένοι και μ’ όλας τας δυνάμεις σας ημπορείτε να πολεμήσητε και να νικήσητε τους Τούρκους, την διαφωνίαν και όλους εκείνους, όσοι βοηθούσι και τους πρώτους και την δευτέραν διά να σας καταστρέψωσι.

Τελευταίον, Κύριοι! η ελπίς μου είναι εις τον Θεόν, ως και η δική σας. Η Θεία Πρόνοια δεν σας εσυγχώρησε ν’ αναφανή η Ελλάς εις τας όψεις του κόσμου έμπειρος των δυστυχιών της, των σφαλμάτων της και της απάτης, της οποίας έγινε θύμα πολλάκις, διά να παραδώσωσιν αυτήν εκ νέου τα ίδια τέκνα της, διά της διαφωνίας, εις παντελή όλεθρον ή εις ξένον δεσποτισμόν, όστις είναι πολλάκις το αναγκαίον παρεπόμενον.

Όχι Κύριοι! υμείς θα την σώσετε και από τον φοβερόν αυτόν κίνδυνόν της, καθώς και ηδυνήθητε και θέλετε δυνηθή να υπερασπίσετε αυτήν εναντίον των Τούρκων η θρησκεία σας, ο ζήλος σας και η τιμή σας τούτο εγγυώνται, και οι πανταχού καλοί ανθρωποι δεν αμφιβάλλουσι πλέον.

Με τοιαύτην λοιπόν πεποίθησιν σας παρακαλώ να δεχθήτε και εκ δευτέρου τας ευχάς, τας οποίας αναπέμπω διά την επιτυχίαν σας ομού με την έκφρασιν της μεγάλης μου δι’ υμάς υπολήψεως.1

I. Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

1. Δ. Γατόπουλου, Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, Αθήναι 1932, σσ. 57 - 66.

Η πρώτη δημοσίευση της επιστολής αυτής έγινε στην εφημερίδα ο «Αιών», αριθ. 411. Τη μετάφραση αυτή δημοσιεύει ο Μιχαήλ Γ. Σχινάς στις «Επιστολές κλπ.» τ. 4ος, Αθήναι 1843, σσ. 427 - 435. Στις σελίδες 433 - 34 περιλαμβάνεται σε υποσημείωση και η πρόσκληση του Π. Μαυρομιχάλη και των άλλων προκρίτων.

3.

Η ΕΘΝΙΚΗ Γ' ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ

Θεωρούσα ότι η υψηλή επιστήμη του κυβερνάν την πολιτείαν και φέρειν προς ευδαιμονίαν τα έθνη, η εξωτερική και εσωτερική πολιτική απαιτεί πολλήν πείραν και πολλά φώτα, τα οποία ο βάρβαρος Οθωμανός δεν επέτρεψε ποτέ εις τους Ελληνας·

Θεωρούσα ότι απαιτείται επί κεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας ο κατά πράξιν και θεωρίαν πολιτικός Έλλην, διά να κυβέρνησή, κατά τον σκοπόν της πολιτικής κοινωνίας.

Ψηφίζει

Α'. Ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας εκλέγεται παρά της Συνελεύσεως ταύτης εν ονόματι του ελληνικού έθνους Κυβερνήτης της Ελλάδος και εμπιστεύεται την νομοτελεστικήν αυτής δύναμιν.

Β'. Ως τοιούτος θέλει κυβερνήσει την ελληνικήν Πολιτείαν κατά τους καθεστώτας νόμους.

Γ'. Η διάρκεια της επιτραπείσης παρά του έθνους εις αυτόν εξουσίας προσδιορίζεται διά επτά χρόνους αρχομένους από της σήμερον.

Δ'. Να ειδοποιηθη δι’ εγγράφου ενυπογράφου από όλους τους πληρεξούσιους του έθνους, προσκαλούμενος να έλθη εις την πατρίδα, διά να αναλάβη τας ηνίας της Κυβερνήσεως.

Ε'. Διορίζεται τριμελής επιτροπή, γνωριζομένη υπό το όνομα Η Αντικυβερνητική Επιτροπή, διά να κυβερνήση την Ελλάδα εις απουσίαν του, και θέλει παύσει, άμα φθάση ο Κυβερνήτης εις την πατρίδα.

ΣΤ'. Το παρόν ψήφισμα να καταχωρηθή εις τον Κώδικα των Ψηφισμάτων και κοινοποιηθή διά του τύπου.

Εν Τροιζήνι την 2 Απριλίου 1827

Ο Πρόεδρος

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΣΙΝΗΣ

Το ψήφισμα υπογράφεται από 115 πληρεξουσίους και τον γραμματέα της συνελεύσεως Ν. Σπηλιάδη.

4.

Η Γ΄ ΕΘΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ

Προς τον εξοχώτατον Κυβερνήτην της Ελλάδος Κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν

Το έθνος βλέπον όσα κακά επήγασαν εις το διάστημα του επταετούς αγώνος του από την πολυμέλειαν της Νομοτελεστικής Δυνάμεως, εις αποφυγήν όλων αυτών των κακών, τα οποία εξέθεσαν το έθνος εις τον έσχατον κίνδυνον, απεφάσισε διά των νομίμων πληρεξουσίων του των εις Γ΄ Συνέλευσιν συνελθόντων και συνεκέντρωσαν όλην την Νομοτελεστικήν Δύναμιν εις ίνα και μόνον.

Άξιον άνδρα της τοιαύτης Εθνικής εμπιστοσύνης προικισμένον με τας απαιτουμένας πολιτικάς γνώσεις, έχοντα την προσωπικήν αξιότητα και εμπειρίαν και διόλου αμερόληπτον, εύρεν ομόφωνον όλον την Εξοχότητά σου και σε ωνόμασε Κυβερνήτην του κατά το εμπερικλειόμενον ψήφισμα υπό αριθμόν ΣΤ΄.

Σε συγχαίρει, λοιπόν, δι’ αυτήν την ομόφωνον εκλογήν και βέβαιον ότι θέλει Σε εύρη ευπειθέστατον εις την φωνήν του Έθνους Σου σπεύδει να σε προσκαλέση διά να ταχύνης την ενταύθα άφιξίν Σου και να λάβης τας Κυβερνητικάς ηνίας καθ’ ον τρόπον τας εμπιστεύθη εις την εξοχότητά σου το έθνος.

Την 6ην Απριλίου 1927, εν Τροιζήνι.1

1. Όπως σημειώνει ο Δ. Κόκκινος (Ελληνική Επανάστασις, τόμ. 10ος, σελ. 454) «εκατόν ενενήντα μία υπογραφαί εκάλυψαν τας σελίδας του χάρτου του εγγράφου αμέσως μετά την υπογραφήν του προέδρου κατά σειράν προσελεύσεως προ του προεδρείου χωρίς να τηρηθή διάκρισις προβαδίσματος. Υπέγραψαν μεταξύ των άλλων και ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ο Ανδρέας Ζαΐμης και ο Πετρόμπεης».

5.

ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ 6ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1927

[Την 4η Απριλίου 1826 υπεγράφη στην Πετρούπολη μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας, την οποίαν εκπροσωπούσε ο Ουέλλιγκτον, μυστικό πρωτόκολλο με το οποίο αναγνωριζόταν ότι η Ελλάς έπρεπε ν’ αποτελέσει αυτόνομο κράτος, «φόρου υποτελές στο Σουλτάνο». Τα σύνορα του νέου κράτους θα καθορίζονταν μεταγενέστερα. Εάν η Τουρκία αρνείτο να αποδεχθεί τη συμφωνία αυτή, η Ρωσία και η Αγγλία θα επεμβένανε για να επιβάλλουν τα συμφωνηθέντα, με στόχο την ειρήνευση της Βαλκανικής. Η τελευταία αυτή διάταξη υπήρξε αποφασιστική για την ελληνική ανεξαρτησία. Η Αγγλία διαπιστώνοντας ότι ο Τσάρος Νικόλαος ήταν αποφασισμένος να διεκδικήσει και με τα όπλα την ικανοποίηση των ρωσικών επιδιώξεων και αντιμετωπίζοντας παράλληλα την

αντίδραση της Αυστρίας στα ρωσοαγγλικά σχέδια, επεδίωξε και επέτυχε τη βοήθεια της Γαλλίας. Καρπός της τριμερούς αυτής συνεργασίας υπήρξε η υπογραφή πρωτοκόλλου μεταξύ Ρωσίας, Αγγλίας και Γαλλίας στο Λονδίνο την 6η Ιουλίου 1827, στο οποίο επαναλαμβάνονταν οι διατάξεις του μυστικού πρωτοκόλλου του Απριλίου 1826 περί αυτονομίας της Ελλάδας, προτεινόταν αναστολή των εχθροπραξιών στην Ελλάδα και σε περίπτωση αρνήσεως του Σουλτάνου επέμβαση των στόλων των τριών δυνάμεων για την επιβολή της ανακωχής. Το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν η πρώτη διεθνής πράξη με την οποία αναγνωριζόταν η μεταβολή του καθεστώτος, που είχε επιβάλλει το Συνέδριο της Βιέννης].

Άρθρον 1. Αι συμφωνούσαι Δυνάμεις θέλουν προσφέρει εις την οθωμανικήν αυλήν την μεσιτείαν των επί σκοπώ να πραγματοποιήσουν μίαν μεταξύ αυτής και των Ελλήνων συνδιαλλαγήν. Η προσφορά αύτη της μεσιτείας θέλει γίνει προς την ρηθείσαν Δύναμιν αμέσως μετά την επικύρωσιν της συνθήκης διά μέσου μιας κοινής διακηρύξεως υπογεγραμμένης από τους εις Κωνσταντινούπολιν πληρεξουσίους των συμμαχικών αυλών, και θέλει γίνει εις τον ίδιον καιρόν και εις τα δύο διαμαχόμενα μέρη ζήτησις μιας αμέσου εις το μεταξύ των ανακωχής όπλων, ως αναποφεύκτου προηγουμένου εις την έναρξιν οποιασδήποτε διαπραγματεύσεως.

Άρθρον 2. Ο προβληθησόμενος εις την οθωμανικήν αυλήν συμβιβασμός θέλει θεμελιωθή εις τα εφεξής βάσεις: Οι Έλληνες θέλουν θεωρεί τον σουλτάνον ως ανώτερον κύριον και κατά συνέπειαν αυτής της υπεροχής θέλουν πληρώσει εις το οθωμανικόν κράτος χρονικόν (ετήσιον) φόρον, το ποσόν του οποίου θέλει ορισθή μίαν φοράν διά πάντα ως κοινή συμφωνία. Θέλουν διοικείσθαι από εξουσίας, τας οποίας αυτοί οι ίδιοι θέλουν εκλέγει και ονοματίζει, αλλ’ εις τον ονοματισμόν των οποίων η Πόρτα θέλει έχει μίαν προσδιωρισμένην ψήφον. Διά να επέλθη πλήρως ο διαχωρισμός μεταξύ των ατόμων των δύο εθνών, και διά να εμποδισθούν αι συγκρούσεις, αι οποίαι είναι άφευκτον αποτέλεσμα τοιαύτης πολυχρονίου πάλης, οι Έλληνες θέλουν εξουσιάζει τα εις την Στερεάν ή τας νήσους της Ελλάδος κείμενα τουρκικά κτήματα, επί συμφωνία του ν’ αποζημιώσουν τους προλαβόντας κυρίους των ή με την πληρωμήν ετησίου τινός χρηματικής ποσότητος προστεθησομένης εις τον φόρον, όστις μέλλει να πληρώνεται εις την Πόρταν, η κατ’ άλλον τινά τρόπον της αυτής φύσεως.

Άρθρον 3. Αι λεπτομέρειαι αυτού του συμβιβασμού, καθώς ακόμη και τα όρια του τόπου επί της Στερεάς, και η φανέρωσις των νήσων του Αιγαίου, εις τας οποίας θέλει προσαρμοσθή συμβιβασμός, ταύτα θέλουν προσδιορισθή εις μίαν μεταξύ των υψηλών Δυνάμεων και αμφοτέρων των διαμαχομένων μερών προσεχώς επακόλουθον διαπραγμάτευσιν.

Άρθρον 4. Αι συμφωνούσαι Δυνάμεις υπόσχονται να εξακολουθήσουν την σωτήριον πράξιν της ειρηνεύσεως της Ελλάδος επί των εις τα προηγούμενα άρθρα στερεωθεισών βάσεων, και να εφοδιάσουν χωρίς της παραμικράς αναβολής τους εις Κωνσταντινούπολιν αντιπροσώπους των με όλας τας οδηγίας, αι οποίαι

είναι αναγκαίαι διά την εκτέλεσιν της ήδη υπογραφομένης συνθήκης.

Άρθρον 5. Αι συμφωνούσαι Δυνάμεις δεν θέλουν ζητήσει εις αυτάς τας διατάξεις καμμίαν αύξησιν τόπων, ουδεμίαν αποκλειστικήν επιρροήν, κανέν εμπορικόν όφελος διά τους υπηκόους των, το οποίον οι υπήκοοι οποισδήποτε άλλης Δυνάμεως δεν δύνανται επίσης ν’ απολαύσουν.

Άρθρον 6. Αι συνδιατάξεις της συνδιαλλαγής και ειρήνης, αι οποίαι οριστικώς θέλουν συμφωνηθή μεταξύ των διαμαχομένων μερών, θέλουν είσθαι υπό την εγγύησιν εκείνης μεταξύ των υπογραφομένων Δυνάμεων, η οποία θέλει κρίνει ωφέλιμον και δυνατόν το ν’ αναλάβη την υποχρέωσιν της εγγυήσεως. Ο τρόπος των αποτελεσμάτων, ίσως και τ’ αποτελέσματα αυτής της εγγυήσεως θέλει είσθαι το αντικείμενον επακολούθων συμφωνιών μεταξύ των υψηλών Δυνάμεων.

Άρθρον 7. Η παρούσα συνθήκη θέλει επικυρωθή και η επικύρωσις θέλει συναλλαχθή εις δύο μήνας ή και ταχύτερον, αν είναι δυνατόν. Εις πίστιν των οποίων οι πληρεξούσιοι υπέγραψαν την παρούσαν και την εφωδίασαν με την σφραγίδα των εμβλημάτων των.

Έγινεν εις Λονδίνον τη 6 Ιουλίου 1827.

Δούδλεϋ, Πολινιάκ, Λιέβεν

Στη συνθήκη προσετέθη και το ακόλουθο μυστικό άρθρο:

Άρθρον Συμπληρωματικόν

Εάν η Οθωμανική Πόρτα, εν διαστήματι ενός μηνός, δεν δεχθή την προβληθησομένην μεσιτείαν, αι Υψηλαί συμφωνούσαι Δυνάμεις παραδέχονται τα ακόλουθα μέτρα:

Α'. Θέλει δηλοποιηθή εις την Πόρταν από τους εν Κωνσταντινουπόλει αντιπροσώπους των ότι τα δυσάρεστα επακόλουθα και δεινά, τα οποία αναφέρονται εις την φανεράν Συνθήκην, ως αχώριστα από την κατάστασιν των πραγμάτων, ήτις προ εξ ήδη ετών διαρκεί εις την Ανατολήν, και της οποίας το τέλος, κατά τα φαινόμενα μέτρα της Υψηλής Πόρτας, δεν φαίνεται ότι προσεγγίζει, υποχρεώνουν τας υψηλάς συμφωνούσας Δυνάμεις να λάβουν άμεσα μέτρα διά να σχετισθούν με τους Έλληνας.

Εννοείται ότι αι Δυνάμεις διά να εκτελέσουν αυτόν τον σκοπόν, θέλουν συστήσει εμπορικάς σχέσεις μετά των Ελλήνων, στέλλουσαι και δεχόμεναι εκ μέρους αυτών Προξένους, εν όσω υπάρχουν εις την Ελλάδα Αρχαί ικαναί να διατηρήσουν τοιαύτας σχέσεις.

Β'. Εάν, εις το ρηθέν διάστημα του ενός μηνός, η Πόρτα δεν δεχθή την προβαλλομένην εις το α' άρθρον της φανεράς συνθήκης ανακωχήν, ή εάν οι Έλληνες δεν στέρξουν να το εκτελέσουν, αι Υψηλαί συμφωνούσαι Δυνάμεις θέλουν δηλοποιήσει εις εκείνο των διαμαχομένων δύο μερών, το οποίον θέλει εξακολουθήσει τας εχθροπραξίας, ή και εις τα δύο, χρείας καλούσης, ότι αι

ρηθείσαι Υψηλαί Δυνάμεις έχουν σκοπόν να μεταχειρισθούν όσα μέτρα αι περιστάσεις υπαγορεύσουν εις την φρόνησίν των, διά να επιτύχουν την επιθυμητήν ανακωχήν, προλαμβάνουσαι, όσον δύνανται, κάθε σύγκρουσιν μεταξύ των διαφερομένων μερών. Και τωόντι, αμέσως μετά την ρηθείσαν δηλοποίησιν, αι Υψηλαί Δυνάμεις θέλουν μεταχειρισθή εκ συμφώνου όλα τα μέσα διά να εκτελέσουν τον σκοπόν των, χωρίς όμως και να λάβουν μέρος εις τας μεταξύ των δύο διαμαχομένων μερών εχθροπραξίας.

Κατά συνέπειαν, αι Υψηλαί συμφωνούσαι Δυνάμεις, αμέσως μετά την υπογραφήν του παρόντος συμπληρωματικού και μυστικού άρθρου, θέλουν πέμψει εις τους κατά τας θαλάσσας της Ανατολής αρχηγούς των στόλων των οδηγίας συμπτωματικάς (éventuelles), συμφώνως με τα ανωτέρω παραδεδεγμένα.

Γ'. Και το τελευταίον, αν παρά πάσαν ελπίδα τα μέτρα ταύτα δεν είναι ικανά διά να κάμουν την Οθωμανικήν Πόρταν να δεχθή τας προτάσεις των Δυνάμεων, η αν οι Έλληνες απορρίψουν τας υπέρ αυτών συμφωνίας της σημερινής συνθήκης, αι Υψηλαί συμφωνούσαι Δυνάμεις ουχ ήττον θέλουν εξακολουθήσει το της ειρηνοποιήσεως έργον εις τας μεταξύ αυτών συμφωνηθείσας βάσεις και κατά συνέπειαν δίδουν από του νυν εις τους εν Λονδίνω αντιπροσώπους των την άδειαν να συζητήσουν και να προσδιορίσουν τα μετά ταύτα μέτρα, εις τα οποία ημπορεί να γίνη χρεία να καταφύγουν.

Το παρόν συμπληρωματικόν και μυστικόν άρθρον θέλει έχει την αυτήν ισχύν ως να ήτο καταχωρημένον κατά λέξιν εις την σημερινήν συνθήκην. Θέλει δε επικυρωθή και αι επικυρώσεις θέλουν ανταλλαχθή συγχρόνως με την ρηθείσαν συνθήκην.

Εν Λονδίνω την 6ην Ιουλίου 1827.

Δούλδεϋ, Πολινιάκ, Λιέβεν

6.

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Προς την Εθνική Συνέλευση

A. Μ. Le President de l’ Assemblee nationale en Grèce.

Londres, 14/26 août 1827.

Monsieur, Au moment de quitter la capitale de la Russie, j’ai reçu par l’entremise de mon frère les messages que Votre Excellence m’a fait l’honneur de

m’adresser, conjointement avec les représentants de la nation, pour me communiquer deux décrets, dont l’un me place à la tête du gouvernement de la Grèce, et l’autre m’investit du pouvoir de contracter un emprunt.

Depuis le mois de mai, dès mon arrivée à Saint Pétersbourg, les papiers publics et quelques lettres particulières m’avaient fait connaître le témoignage de confiance si flatteur et si solennel que la nation Grecque venait de me donner.

Je ne parlerai à Votre Excellence et à ses nobles collègues ni des sentiments que m’inspirent les décrets que j’ai sous les yeux, ni des voeux que je forme pour que le Seigneur nous prête, à vous, Messieurs, et à moi-même, la force d’atteindre le but des longs et sanglants sacrifices auxquels la nation Grecque s’est soumise, auxquels elle se soumet encore dans l’espoir de sa restauration.

Aujourd’hui je me bornerai à vous rendre compte du peu que j’ai réussi à faire jusqu’à présent, et à vous donner pour l’avenir la mesure tout entière de mon dévouement.

En apprenant la catastrophe d’Athènes, les embarras pécuniaires du gouvernement provisoire de la Grèce, et la triste nécessité qui le forçait de chercher à contracter dans les îles Ioniennes un emprunt qui pût lui offrir des ressources pour quelques jours, j’ai, pour toute réponse, envoyé à mon frère une partie de ma modique fortune, je l’ai engagé à prendre part à cet emprunt s’il avait lieu, ou à déposer entre des mains du gouvernement provisoire une somme de 2,000 livres sterling, capital que j’ai mis à sa disposition. En même temps je me suis hâté de conjurer tous les Grecs aisés résidant en pays étranger de suivre cet example et de vous donner quelques secours.

Ces démarches ont eu du succès, et le gouvernement provisiore se trouvera conséquemment en mesures de faire face, pour le moment, à ses plus urgent besoins. Je dis pour le moment, car je me flatte qu’avec l’aide de Dieu et de votre sagesse, la nation Grecque pourra recevoir bientôt une assistance plus puissante.

Dans l’état présent des choses, cette assistance, pour devenir vitale, doit avoir un double but. Elle doit tirer la Grèce de son fatal isolement, et la mettre en contact avec les premières Puissances européennes. Elle doit lui procurer les moyens d’exister et de se défendre, jusqu’à ce que le gouvernement puisse apporter quelque ordre dans les affaires intérieures de la nation, et la mettre en état de se suffire à elle-même.

C’est de ces deux grands intérêts que je me suis exclusivement occupé, et que je m’occuperai encore, en ne me rendant auprès de vous qu’après avoir passé par Paris.

Si le Ciel continue à bénir mes efforts comme il les a bénis jusqu’à ce jour, j’ose espérer que je pourrai vous offrir quelques consolations, et que la nation Grecque ne me refusera pas les pouvoirs que je lui demanderai, pour régler, dans

l’exercice légal des honorables fonctions qu’elle me propose, tous les points des arrangements nécessaires avec les cours qui seront intervenues en sa faveur.

Je ne perdrai pas un instant, car le temps peut, d’un jour à l’autre, décider pour la Grèce la question de vie ou de mort. Les chances qu’il amènera sont sans doute dans les mains de Dieu; mais ne nous dissimulons pas qu’il dépend de vous, Messieurs, de vous les rendre propices. Elles le seront, soyez-en sûrs, dès que fidèles aux immuables principes de notre sainte religion, vous travaillerez unanimement et de bonne foi à l’oeuvre du salut commun, les uns en portant les armes non-seulement avec dévouement et courage, mais avec une entière subordination aux ordres de leurs chefs, les autres en administrant le pays pour le pays, et non pour ou contre telles personnes ou tels intérêts.

Je m’arrête ici, et j’abandonne, Messieurs, à votre sagesse et â votre patriotisme le soin de considérer l’immense responsabilité qui pèse sur vos têtes. Je tiens à honneur de la partager avec vous, mais je n’hesite pas à le répéter ici: je ne pourrai la partager qu’après que vous m’aurez entendu, et que j’aurai moi-même obtenu de vous toute la confiance que j’ai besoin de vous inspirer.

Recevez, ave l’expression de tous mes voeux, celle Je ma haute considération.1

1. Correspondence κλπ. τ. 1, σσ. 195 - 198.

«Προς τον Εξοχότατον πρόεδρον της Γ' των Ελλήνων Συνελεύσεως κύριον Γ. Σισίνην»

Εξοχώτατε κύριε.

Προ ολίγων ημερών την στιγμήν καθ’ ην έμελλε να αναχωρήσω από την βασιλεύουσαν της Ρωσσίας έλαβον διά του αδελφού μου τας παρά της Εξοχότητάς σας ομού και των κυρίων αντιπροσώπων παραστατών του Ελληνικού έθνους πεμφθείσας μοι αγγελίας, διά των οποίων προς πολλήν μου τιμήν με εκοινοποιήσατε δύο ψηφίσματα, το μεν αναγορεύον με Κυβερνήτην της Ελλάδος, το δε περιποιούν μοι την πληρεξουσιότητα να συμφωνήσω δάνειον εν ονόματι του έθνους.

Από τον Μάιον ακόμη, μετά την εις Πετρούπολιν άφιξίν μου, είχα μάθει εκ των δημοσίων εφημερίδων και εκ γραμμάτων ιδιαιτέρων ταύτην την απόδειξιν της τόσον τερπνής και τόσον επισήμου εμπιστοσύνης, την οποίαν το Ελληνικόν έθνος έδειξε πανδήμως εις εμέ. Δεν κρίνω αναγκαίον να εκφράσω προς την Εξοχότητά σας και προς τους κυρίους αυτής συνάρχοντας οποία αισθήματα μοι εμπνέουσι τα ψηφίσματα των Ελλήνων, τα οποία έχω προ οφθαλμών μου. Αναπέμπω μόνον τας εγκαρδίας μου ευχάς προς τον Ύψιστον παντοκράτορα διά να καταπέμψη εξ ύψους και εις εσάς, κύριοι, και εις εμέ αυτόν την θείαν του

δύναμιν, ώστε να φθάσωμεν το τέλος των μακρών και αιμοσταγών ταλαιπωριών, τας οποίας υπέφερε και εισέτι υποφέρει το Ελληνικόν γένος επ’ ελπίδι της ανορθώσεώς του. Προς σας δε, αδελφοί, όσον κατά το παρόν, αρκούμαι μόνον να αποδώσω λογαριασμόν των όσων έπραξα (αν και μικρά και ολίγα) μέχρι σήμερον, και να σας παραστήσω εν λόγοις όλην την έκτασιν της και εις το μέλλον αφοσιώσεώς μου εις την πατρίδα.

Ότε έμαθον την καταστροφήν των Αθηνών και την χρηματικήν στενοχωρίαν της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος και την λυπηράν ανάγκην, υπό της οποίας εβιάσθη να προσδράμη εις τας Ιονικάς νήσους ζητούσα δάνειον, όσον να πορισθή εξ αυτού δι’ ολίγας μόνον ημέρας τας αναγκαίας δαπάνας, προς ταύτα όλα τα θλιβερά ακούσματα μίαν μόνον απόκρισιν έκαμα. Έστειλα πάραυτα προς τον αδελφόν μου το υπόλοιπον της μέτριας μου καταστάσεως, τον υπεχρέωσα να συμμεθέξη και αυτός εις το δάνειον, αν το δάνειον λάβη έκβασιν, ειδεμή, να παρακαταθέση εις χείρας της Προσωρινής Διοικήσεως των Ελλήνων δύο χιλιάδας λιρών στερλινών, την μόνην χρηματικήν μου περιουσίαν, την οποίαν υπέβαλον εις την εξουσίαν της. Συγχρόνως έσπευσα να παρακαλέσω ενθέρμως και όλους τους εν ξενητεία ευκαταστάτους Έλληνας να ακολουθήσωσι τούτο το παράδειγμα και να σας προσφέρωσι συνδρομήν τινα. Ταύτα μου τα κινήματα απέβησαν καρποφόρα, και η Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος θέλει είναι εις στάσιν να θεραπεύση όσον προς το παρόν τας μάλλον κατεπειγούσας χρείας της. Εάν ο Θεός ευλογή και εις το εξής τους αγώνας μου καθώς τους ηυλόγησε μέχρι της σήμερον, ελπίζω ότι θέλω σας προφθάσει έτι βοηθήματα, και ότι το Ελληνικόν έθνος, ενώ θέλω ενεργεί νομίμως τα καθήκοντα του προβαλλομένου μου επισήμου επαγγέλματος, θέλει μοι δώσει την δύναμιν να διευθετήσω και τα περί των αναγκαιοτάτων, συμβιβασμόν της Ελλάδος μετά των αυλών, όσαι θέλουν υπέρ αυτής μεσολαβήσει. Δεν θέλω χάσει ουδέ στιγμήν, διότι ο καιρός από την μίαν έως την άλλην ημέραν δύναται να αποφασίση περί της Ελλάδος το περί ζωής ή περί θανάτου πρόβλημα. Είναι αναμφίβολον ότι πάσα του μέλλοντος μεταβολή κείται εν χειρί Θεού, πλην πρέπει να ομολογήσωμεν ότι στέκει και εις την εξουσίαν σας, αδελφοί, να κάμετε διά της θείας συνεργείας την επί το κρείττον μεταβολήν των πραγμάτων, και θέλει γενεί, να είσθε βέβαιοι, όταν αφωσιωμένοι όλως διόλου εις της αμωμήτου ημών πίστεως τας αναλλοιώτους αρχάς εργάζεσθε ειλικρινώς, ανενδότως και ομοφώνως το έργον της κοινής σωτηρίας, οι μεν οπλιζόμενοι και υπερμαχούντες υπέρ αυτής, όχι μόνον ανδρείως και ολοφύχως, αλλά και με παντελή πειθαρχίαν και υπακοήν εις τας διαταγάς των αρχηγών, οι δε, διοικούντες το πολίτευμα της πατρίδος, δι’ αυτήν την πατρίδα, ουχί δε, άπαγε, υπέρ τινος ή κατά τίνος προσώπου, ουδέ προς τούτο ή προς εκείνο βλέποντες το ιδιαίτερον συμφέρον.

Παύω τον λόγον εδώ και αφήνω την φροντίδα εις την φρόνησίν σας και εις τον πατριωτισμόν σας να συλλογισθήτε το μέγα βάρος της των έργων σας

ευθύνης, εις την οποίαν υπόκεισθε. Αναδέχομαι την τιμήν του να συμμερισθώ μαζί σας τούτο το βάρος, πλην δεν παύω και να επαναλάβω, ότι δεν θέλω δυνηθή να συμμεθέξω αυτού παρά αφού ανταμωθώμεν, και λάβω από μέρους σας όλην την εμπιστοσύνην, την οποίαν επιθυμώ εγώ αυτός να σας εμπνεύσω.

Δεχθήτε, σας παρακαλώ, τους εγκαρδίους ασπασμούς μου συνοδευμένους με πόθον ψυχής και με πάσαν υπόληψιν προς τα αξιότιμα υποκείμενά σας.1

Λονδίνον τη 14/26 Αυγούστου 1827.

ΙΩΑΝ. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

1. Επιστολαί κλπ.

7.

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Au Gouvernement provisoire de la Grece

Londres, 19-31 août 1827.

J’attache un si grand prix à faire parvenir une heure plus tôt au gouvernement provisoire de la Grèce le duplicata et le triplicata de mes lettres du 14 (26) août, que je les envoie aujourd’hui par l’Italie en double et par deux intermédiaires, en ajoutant quelque chose à leur contenu.

La nation a appris par les journaux, et elle apprendra peut-être sous peu par des communications officielles, que les plénipotentiaires de LL. MM. le roi de la Grande-Bretagne, le roi de France et l’empereur de toutes les Russies, réunis à Londres, ont signé le 6 juillet un traité par lequel ces Puissances s’engagent à concourir à la pacification du levant et à la restauration de la Grèce.

Il ne m’appartient pas pour le moment d’entrer ici dans des explications qui signaleraient à vos yeux le point de vue sous lequel cette transaction peut et doit désormais faire le salut de la Grèce. Je me bornerai à vous prier de n’y voir que la lettre écrite, et de n’en juger qu’à son temps, avec connaissance de cause, et en vouant une pleine et entière confiance aux intentions chrétiennes et bienveillantes des Puissances médiatrices.

C’est en partant invariablement de ce principe que, si le gouvernement provisoire et les représentants de la nation sont invités par les agents publics des Puissances intervenantes à donner, au nom de la nation, leur adhésion à ce traité,

j’espère qu’ils n’hésiteront pas à leur répondre: qu’en plaçant une entière confiance dans les intentions chrétiennes et bienveillantes de LL. MM. le roi de la Grande-Bretagne, le roi de France et l’empereur de Russie, la nation adhère aux chauses du traité du 6 juillet qui concernent la pacification du levant.

Vous me rendrez, j’espère, la justice de croire que c’est en éprouvant des regrets trés-vifs que je me vois forcé de vous entretenir de ces grands intérêts par écrit, et qu’il me tarde de m’acquitter de ce devoir en m’expliquant avec vous de vive voix.

Mais vous reconnaîtrez qu’il ne dépend pas de moi d’achever tout ce qu’il faut de toute nécessité achever, avant que je puisse avoir la satisfaction de me trouver au milieu de vous. J’espère que je pourrai en même temps vous être de quelque utilité. C’est à atteindre une heure plus tôt ce but que tendent tous mes efforts, et j’aime à me flatter qu’avec l’aide de Dieu je l’atteindrai.

Ne doutez pas du zèle et l’activité avec lesquels je tâcherai de donner à notre patrie la peu ve de tout mon dévouement.1

1. Correspondance ό.π., σσ. 198 - 201.

Εξοχώτατοι.

Πόσον περί πολλού ποιούμαι να φθάση μίαν ώραν προτήτερον εις την Αντικυβερνητικήν Επιτροπήν της Ελλάδος η διπλή και η τριπλή αποστολή των κατά τας 14/26 του λήξαντος Αύγουστου γραμμάτων μου, ώστε τα πέμπω τριπλά σήμερον δι’ Ιταλίας και διά δύο μέσων, προσθέτων αναγχαία τινα εις τα γράμματά μου ταύτα.

Το Ελληνικόν έθνος έμαθεν από τας εφημερίδας, και θέλει εντός ολίγου μάθει ίσως εξ επισήμων διακοινώσεων ότι οι πληρεξούσιοι της Αυτής Μεγαλειότητος, του βασιλέως της Μεγάλης Βρετανίας, του βασιλέως της Γαλλίας και του αυτοκράτορος Πασών των Ρωσσιών, εις έν συνελθόντες εν Λονδίνω, υπέγραψαν κατά την 6ην του παρελθόντος Ιουλίου συνθήκην, διά της οποίας αι τρεις αύται Δυνάμεις υποχρεώνονται να συντρέξωσιν εις την καθειρήνευσιν του Λεβάντε και εις την ανορθωσιν της Ελλάδος.

Έργον εμόν επί του παρόντος δεν είναι να εμβω εν αυτή μου τη επιστολή εις εξηγήσεις οίαι να διευθύνωσι τας όψεις σας επί το σημείον καθ’ ο η διαπραγμάτευσις αυτή δύναται και χρεωστεί εις το εξής να χορηγήση την σωτηρίαν της Ελλάδος. Περιορίζομαι δε να παρακαλέσω μόνον την Εξοχότητά σας να μη θεωρήτε εις αυτήν την διαπραγμάτευσιν, ειμή το κείμενον κατά λέξιν, και να μη κρίνετε περί αυτού, ειμή εν καιρώ και εν επιστήμη του πράγματος αφοσιούντες πλήρη και ακεραίαν πεποίθησιν εις τους χριστιανικούς και ευνοϊκούς σκοπούς των μεσολαβούντων ηγεμόνων.

Όθεν απ’ αυτήν την αρχήν αμετατρέπτως κινούμενος ελπίζω ότι η Αντικυβερνητική Επιτροπή της Ελλάδος και οι κύριοι αντιπρόσωποι του Έθνους παραστάται, αν προσκληθώσι από τους δημοσίους πράκτορας των μεσολαβουσών Δυνάμεων εις το να συγκατατεθούν εν ονόματι του έθνους εις την συνθήκην ταύτην, θέλουσιν αποκριθή χωρίς τινα δισταγμόν ότι το Ελληνικόν έθνος επιστηριζόμενον με τελείαν πίστιν εις τους χριστιανικούς και ευμενείς σκοπούς της Αυτής Μεγαλειότητος του βασιλέως της Μεγάλης Βρετανίας, του βασιλέως της Γαλλίας και του αυτοκράτορος Πασών των Ρωσσιών αποδέχεται τα άρθρα της συνθήκης της 6ης του παρελθόντος Ιουλίου, τα διαλαμβάνοντα την ειρήνευσιν της Ανατολής.

Εύελπις είμαι ότι δεν αμφιβάλλετε δικαίως πόσον αισθαντικώς λυπούμαι εξηγούμενος εγγράφως μετά της εξοχότητός σας περί των μεγάλων αυτών συμφερόντων και πόσον ποθώ να εκπληρώσω το χρέος μου αυτό μεθ’ υμών διαλεγόμενος διά ζώσης φωνής.

Εν τούτοις, κύριοι, θα αναγνωρίσετε, ότι δεν εξαρτάται από εμέ ειμή μόνον να φέρω εις πέρας όλον εκείνο το οποίον ανάγκη πάσα να λάβη τέλος πριν δυνηθώ να απολαύσω την ευχαρίστησιν της εν μέσω υμών προσωπικής μου παρουσίας.

Ελπίζω ωσαύτως ότι και ούτω θέλω γίνει εις υμάς ωφέλιμος όσον ενδέχεται, διό και όλοι μου οι αγώνες τείνουσιν εις το να φθάσουν εις αυτόν τούτον τον σκοπόν, όσον το δυνατόν ταχύτερον, καθώς και πέποιθα ότι θέλω φθάσει με την θείαν βοήθειαν.

Μην αμφιβάλλετε, κύριοι, περί του ζήλου της συντόμου επιμελείας μου, δι’ ης ελπίζω ότι θέλω δώσει εις την κοινήν ημών πατρίδα απτάς αποδείξεις όλης αυτής της αφοσιώσεώς μου.1

1. Επιστολαί κλπ. τ. 1ος.

8.

ΤΑ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΑΓΓΛΙΑΣ, ΓΑΛΛΙΑΣ & ΡΩΣΣΙΑΣ

Mémoire communiqué aux trois Cabinets de Saint-James, des Tuileries et de Saint Petersbourg

Londres, 31 août 12 septembre 1827.

Le traité de Londres du 6 juillet annonce à l’Europe que l’effusion du sang et le malheurs qui, depuis 1821, désolent le levant et compromettent les plus grands

intérêts, vont cesser, et que dès lors les conséquences de ces malheurs ne pourront plus troubler la paix dont elle jouit.

C’est dans cette vue que l’Angleterre, la France et la Russie offrent, par leur médiation et sous la sauvegarde de leur garantie, à la Porte ottomane une pacification honorable avec la Grèce, et à la Grèce les moyens de sortir de son fatal isolement, d’améliorer sa situation actuelle, et d’espérer enfin un avenir plus heureux.

En méditant les circonstances qui peuvent retarder l’accomplissement de cette oeuvre salutaire ou lui opposer des obstacles difficiles à vaincre, en cherchant à prévenir les unes et à surmonter les autres dans le but que les Puissances intervenantes se proposent d’atteindre, leurs cabinets se convaincront que ce but ne saurait être atteint avec espoir de succès que d’une manière seule, c’est-à-dire en retirant la Grèce une heure plus tôt de l’état déplorable où la placent sept années d’une guerre de destruction, la misère la plus affreuse, et toutes les calamités qui en sont le résultat inévitable.

Telle est la proposition que nous allons examiner dans les deux hypothèses que prévoit le traité: dans l’hypothèse que les Turcs acceptent la médiation, et dans celle où ils la rejettent.

Nous oserons indiquer brièvement ensuite les mesures au moyen desquelles, dans leur prévoyante sollicitude, les Puissances alliées pourraient s’assurer que leurs voeux, que les voeux de l’Europe et de l’humanité, seront accomplis.

En supposant que les Turcs et les Grecs adhèrent en principe aux clauses de l’acte du 6 juillet, qu’une négociation formelle soit ouverte, et qu’enfin un traité soit conclu sous la médiation et la garantie de trois Puissances, quelle serait, nous le demandons, dans l’état actuel de la Grèce, et dans celui où la laissera même la cessation des hostilités, quelle serait la garantie morale et matérielle que le gouvernement de ce pays pourrait offrir à son tour aux Puissances? Comment oserait-il les assurer qu’il rempliia les engagements qu’il aura contractés? et quand même il leur en donnerait la promesse la plus solennelle, quelles seraient les ressources dont il pourrait disposer pour la remplir?

Depuis trois ans les Grecs n’existent et ne se défendent qu’au moyen des secours de la charité chrétienne. Leurs terres dans le Péloponèse, dans l’Attique, dans la Grèce occidentale, sont en friche depuis qu’Ibrahim-Pacha et les Egyptiens y sèment la désolation et la mort. Les laboureurs portent les armes; leurs familles sont ou dans la plus affreuse captivité, ou dispersées dans les îles, ou réfugiées sur les rochers inaccessibles. Les villes, les bourgs, les villages sont détruits, en ruines, ou déserts. Ce qui reste à cette malheureuse et admirable contrée, c’est le caractère antique de ses habitants, c’est leur unanime et invariable résolution de ne jamais subir le joug des Turcs, ni aucun joug étranger. Mais ces sentiments honorables, exaspérés, exaltés, égarés même par une lutte si longue, par tant de misères, et par l’anarchie qui en est la plus fatale comme la plus inévitable

conséquence, donnent en ce moment au peuple et à ses chefs une tendance peu favorable à l’établissement d’un gouvernement qui puisse être assez fort pour contracter et remplir les engagements auxquels, conformément au traité, il sera appelé par l’acte de médiation.

Et à quelle source locale, soit morale, soit pécuniaire, un gouvernement quelconque en Grèce puiserait-il aujourd’hui son influence, son crédit, son autorité et ses moyens d’action?

Ce serait méconnaître volontairement la nature de tous les hommes et de tous les lieux, ce serait juger avec prévention et sans équité la lutte sanglante que les Grecs soutiennent, que de leur faire un reproche de l’état déplorable où elle les laisse, ou bien de compter sur une garantie qui consisterait en un acte signé par leur gouvernement, lorsque ce gouvernement environné de besoins pressants de toute espèce, serait lui-même maîtrisé par la volonté arbitraire des braves dont la misère fait la puissance, et dont le désespoir légitimerait souvent les excès.

Et quelle autre garantie les Puissances pourraient-elles prendre en Grèce pour répondre aux Turcs que l’acte de médiation serait exécuté de la part des Grecs?

Il n’yaurait qu’une seule possibilité: l’occupation militaire de quelques points fortifiés, de quelque place ou de quelque île.

Nous doutons qu’une semblable mesure puisse s’accorder avec les vues du traité et le but pacifique que les Puissances contractantes s’efforcent d’atteindre.

Les mêmes considérations acquièrent un nouveau degré d’évidence dans l’hypothèse que la Porte rejette la médiation.

Nous n’admettons pas la possibilité que les Grecs suivent cet example; au contraire nous avons la conviction que, plaçant une confiance pleine et entière dans les intentions bienveillantes et chrétiennes de LL.MM. le roi de la GrandeBretagne, le roi de France et l’empereur de Russie, les Grecs s’empresseront d'adhérer au traité du 6 juillet.

Or dans le dénûment où les trouve cette nouvelle phase de leur situation, ils manqueraient au premier comme un plus sacré de leurs devoirs, s’ils ne solliciaient de la munificence des cours médiatrices un se cours quelconque, au moyen duquel ils puissent conjurer les dangers immenses dont les menacent d’une part le manque absolu de subsistances, de l’autre des efforts que doivent faire les turcs afin d’achever la conquête du Péloponèse.

Sans un prompt secours de la part des Puissances, les Grecs succomberont au moment où elles ont contracté l’obligation de les sauver.

Il se peut que, par un de ces miracles par lesquels la Providence les a soutenus jusqu’à ce moment, ils survivent à cette crise; mais alors ce ne serait pas assurément sans des conséquences très-graves et très-dangereuses, tant pour euxmêmes que pour le maintien de la paix sur le Bosphore, qu’ils continueraient à

lutter à la fois contre trois ennemis également redoutables, la misère, l’anarchie et les Turcs.

Quand même la croisière des flottes alliés enlèverait à Ibrahim-Pacha les renforts égyptiens, il n’est que trop à craindre que l’Epire et l’Albanie ne lui fournissent des troupes pour poursuivre vigoureusement ses opérations, et pour écraser les débris de la population qui se sont réfugiés sous les remparts de Nauplie et de deux autres forteresses, et alors les garnisons affamées de ces places pourront-elles lui résister?

Enfin dans la supposition qu’Ibrahim-Pacha fût contraint à s’arrêter ou même à se retirer du Péloponése, les forteresses que resteraient au pouvour des Turcs capituleraient-elles avec un gouvernement qui n’aura pas été en mesures de les forcer, et auquel des antécédents malheureux ne donnent aucun crédit auprès des musulmans riches et puissants, qui constituent le nerf de leurs garnisons?

Or des forteresses dans le Péloponése restant au puvoir des Turcs, les Puissances peuvent-elle jamais espérer d’éxécuter par la voie des négociations l’article 2 du traité qui pose en principe la séparation entière entre les individus des deux nations, et la nécessité de prévenir de nouvelles collisions entre elles?

D’autre part, si les Turcs s’obstinent à continuer la guerre contre les Grecs, et si de nouvelles catastrophes viennent appeler sur les infortunes des Hellènes la commisération européenne, les Puissances intervenantes ne seront-elles pas, malgré elles peut-être, entraînées à l’adoption de mesures plus fortes, dont le résultat serait, ce qu’on désire le plus éviter, les hostilités de la guerre?

Aucune de ces conséquences ne nous semble à redouter et dans aucune hypothèse, si recevant dès à présent quelques secours de la part des très-hautes Puissances, les Grecs se voyaient à même de se donner un gouvernement, dont les opérations militaires et administratives auraient une direction ferme et un but invariable, et qui, dévoilant à la nation le secret de ses ressources, lui procurerait les moyens de se suffire en peu de temps à elle-même, et de satisfaire honorablement aux engagements qu’elle aura contractés, malgré la lutte qu’elle continuerait à soutenir contre les Turcs.

De toutes les mesures coërcitives que le traité du 6 juillet légitime, celle de mettre par quelques secours les Grecs en état de remplir les clauses de cet acte, serait selon nous la seule complètement conforme à son esprit et à son but. Elle seule convaincra la Porte que les Puissances alliées veulent invariablement la paix du levant par le salut de la Grèce. Elle seule pourrait contraindre les Turcs à y consentir, sans que des mesures coërcitives d’une autre nature provoquent les hostilités directes entre l’Angleterre, la France, la Russie et la Porte.

Si les cabinets des souverains médiateurs partageaient cette conviction, ils jugeraient peut-être convenable en pareil cas de faire déclarer à la Porte:

Que loin de vouloir la forcer à changer ses résolutions, ils les respectent.

Que par les mêmes motifs ils ne changeraient point non plus leurs propres déterminations, et ils rempliraient fidèlement les clauses du traité, en entretenant des relations amicales avec les Grecs.

Qu’enfin si l’établissement de ces relations était considéré par la Porte comme un acte d’hostilité, elle n’aurait qu’à déclarer la guerre aux Puissances médiatrices, qui à leur tour adopteraient des mesures de défense.

Mais est-il à supposer que la Porte s’aveuglât au point de déclarer en effet la guerre à la Grande-Bretagne, à la France et à la Russie, de s’exposer à voir sa capitale affamée en peu de jours, et de provoquer peut-être la chute de l’empire?

Quel parti pourrait-elle donc adopter? Celui de garder le silence, ou bien de s’épuiser en réclamations; et ce résultat offrirait déjà une chance de plus à la conservation de la paix sur le Bosphore.

Le temps achèverait l’ouvrage, et il l’achèverait peut-être en portant toutes les Puissances européennes, nulle exceptée, à acéder spontanément au traité du 6 juillet.

Mais en accordant aux Grecs les secours qu’ils souhaitent, les Puissances ne prendraient-elles pas de fait, et en contravention aux principes du traité de Londres, une part active aux hostilités entre les Turcs et les Grecs? Ne s’écarteraient-elles pas de la marche qu’elles se sont tracée dans l’espoir d’amener les turcs à accepter la médiation?

La présence des flottes combinées dans l’Archipel, le contact qu’elles vont opérer entre les Puissances intervenantes et les Grecs, les relations qui en seront le résultat, tous ces faits répondent assez à ces objections, et nous semblent même légitimer aux yeux des Turcs l’assistance que les grecs invoquent.

Et en effet pourquoi les Puissances laisseraient-elles ignorer aux Turcs que, voulant le but, elles veulent fermement et irrévocablement les moyens? Qu’en conséquence elles ont accordé des secours aux Grecs, soit afin de les mettre en état de remplir les engagements qu’en vertu du traité ils auront contractés envers la Porte elle-même (si celle-ci accepte la médiation), soit pour leur fournir les moyens de subsister et de se défendre au cas où, dans un aveuglement funeste pour ses propres intérêts, la Porte repousserait la main secourable que lui tendent les Puissances.

La vérité, quelque pénible qu’elle soit, frappe néanmoins tous les esprits; les Turcs eux-mêmes finiraient par la reconnaître, et s’il y a un moyen de les faire fléchir devant la nécessité de leur situation sans recourir aux armes, celui que nous proposons nous semble Punique.

D’un mot seul, et par un secours qui dans le fait ne leur imposerait que des sacrifices momentanés et hors de proportion avec les dangers qu’il préviendrait, les Puissances alliées écarteraient les chances d’une guerre sur le Bosphore, et

sauveraient la Grèce. Expliquons notre pensée.

Des capitalistes d’une haute respectabilité sont prêts à contracter avec la Grèce l’emprunt d’un million de livres sterling à 80 ou 85 pour 100, à un intérêt de 5 pour 100; mais ils demandent que les dividendes de cet emprunt soient garantis par l’Angleterre, la France et la Russie.

En accordant cette garantie, les Puissances contracteraient l’obligation d’acquitter chacune annuellement une somme de 20,000 livres sterling représentant, outre les intérêts de la dette, un fonds d’amortissement de la valeur de 1 pour 100. Cette avance de 20,000 livres sterling ne serait pas même requise en numéraire, car les capitalistes chargés de l’emprunt s’engageraient à la faire eux-mêmes, en obtenant en retour des inscriptions sur le grand livre de la dette publique des gouvernements respectifs pour la valeur de cette somme.

Le capital qu’une opération semblable mettrait à la disposition de la Grèce, serait employé d’une part à l’extinction des deux emprunts contractés à Londres; il fournirait de l’autre au gouvernement grec le seul moyen de régulariser son système de défense, et de remettre en activité les ressources du pays.

Par le fait, la durée de cette garantie ne serait que de quelques années. Elle ne s’étendrait que jusqu’au jour où la Grèce ayant rétabli son crédit et utilisé les richesses considérables que renferme son sol, trouverait facilement les moyens de contracter sous sa propre responsabilité un nouvel emprunt, qui acquitterait ses engagements envers les Puissances intervenantes, et absorberait la dette d’où ces engagements dériveraient.

Si les Puissances préféraient au mode que nous verons de proposer, celui de prêter directement aux Grecs une somme une fois payée, aux intérêts et sous la garantie qu’elles jugeraient convenable de prendre, cette somme, pour répondre aux besoins du moment et aux vues énoncées plus haut, ne saurait être au-dessous de 900,000 livres sterling, c’est-à-dire de 300,000 livres sterling pour chaque Puissance.

Enfin, si ni l’un ni l’autre de ces modes n’obtenait le suffrage des Puissances, ce serait encore un immense bienfait pour la Grèce, si, adoptant dès aujourd’hui le principe de la nécessité et de l’urgence d’un secours à accorder à la Grèce, elles voulaient déclarer dans le protocole des conférences de leurs plénipotentiaires à Londres, que du moment où les Grecs auront accepté le traité du 6 juillet, elles leur prêtent collectivement la somme de...., ou qu’elles offrent au gouvernement grec l’appui de leur propre crédit, pour le mettre en état de contracter un nouvel emprunt.

Cette déclaration demeurerait provisoirement secrète. Étant éventuelle, elle ne compromettrait aucun intérêt, et le gouvernement grec pourrait s’en prévaloir auprès de quelques capitalistes recommandables et discrets pour obtenir des secours