Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια, τ. Γ΄

σθένεια. Ο Γεώργιος άφησε ένα γυιο, μόνο συνεχιστή της οικογενείας, τον Αντώνιο, που πέθανε το 1906, αφήνοντας κληρονόμους του τους Γεώργιο και Ιωάννη Καποδίστρια. Ο πρώτος απέκτησε δύο κόρες, ο δεύτερος ένα γυιο από τον πρώτο του γάμο, που χάθηκε στον πόλεμο του 1940—41, και τρεις κόρες κι ένα γυιο, το Βιάρο, με τη δεύτερη γυναίκα του. Ο Αντώνιος Καποδίστριας, ο οποίος αναμίχθηκε και στην πολιτική ζωή της Κερκύρας, κληρονόμησε, εκτός από τον πατέρα του, και τους θείους του Βιάρο και Αυγουστίνο. Έτσι συγκέντρωσε μια αξιόλογη κτηματική περιουσία, η οποία όμως όταν μοιράστηκε στα δύο δεν επαρκούσε για την ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών των παιδιών του. Και ο μεν Γεώργιος έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα κάνοντας πλούσιο γάμο, ενώ ο Ιωάννης πέρασε δύσκολες στιγμές. Τα κατάλοιπα και το αρχείο του Κυβερνήτη μοιράστηκαν τα δύο αδέλφια. Μέρος από το αρχείο ο Γεώργιος το κατέθεσε το 1945 στο Μουσείο Μπενάκη. Μερικά χρόνια ενωρίτερα σημαντικό μέρος του αρχείου, που βρισκόταν στα χέρια του, ο Ιωάννης το δώρισε στο Δήμο Κερκυραίων, ο οποίος με τη σειρά του το κατέθεσε στο Αρχείο της Ιονίου Γερουσίας, όπου βρίσκεται και σήμερα. Και στα δύο τμήματα του Αρχείου υπάρχουν κείμενα και έγγραφα, που είχαν χρησιμοποιηθεί για την τετράτομη αλληλογραφία του Κυβερνήτη, που εκδόθηκε από τον Ε. Betant. Όσον αφορά την κτηματική περιουσία που κληρονόμησε ο Αντώνιος Γεωργίου Καποδίστριας, αυτή αναφέρεται λεπτομερώς στη διαθήκη του. Την αποτελούσαν: α) Δύο σπίτια στην πόλη, «μικρά οικία κειμένη πλησίον της εκκλησίας της Υ.Θ. Λιμνιωτίσσης» και «οικία με μαγαζί εις γειτονίαν της εκκλησίας Υ.Θ. Κρεμαστής», καθώς και τα 3)8 της οικίας άλλοτε Πετρετή επί της πλατείας ην έχει εις μίσθωσιν ο κύριος Λεωνίδας Βλάχος», β) Το αγρόκτημα μαζί με το σπίτι στη θέση Κουκουρίτσα, άλλα κτήματα στην περιφέρεια του χωριού Ευρωπούλοι, κτήματα και εδαφονόμια στην περιοχή Γουβιών. γ) Κτήματα στο χωριό Πέλεκα, κτήματα και εδαφονόμια στο χωριό Κορακιάνα, κτήματα (ελαιόδενδρα και περιβόλι) στην περιοχή Επισκοπιανά. δ) Κτήματα και εδαφονόμια στη Λευκίμη, κτήμα στην περιοχή Μύλοι Μεσογγής με δυο μύλους, κτήμα στη θέση Γουνέλα της Μεσογγής, εδαφονόμια για δυο κτήματα στο χωριό Περίθεια. Από τα περιουσιακά αυτά στοιχεία μερικά ανήκαν προσωπικά στο Γεώργιο Καποδίστρια. Τα κτήματα στην Κορακιάνα τα είχε αγοράσει ο ίδιος, ενώ της Λευκίμης προέρχονταν από προίκα της γυναίκας του. Τα στοιχεία αυτά είναι χρήσιμα για την ορθή εκτίμηση της περιουσιακής καταστάσεως της οικογενείας Καποδίστρια, για την οποίαν πολλά ενδεικτικά στοιχεία, θετικά και αρνητικά, περιέχονται στα γράμματα του Ιωάννη προς τον πατέρα του.

[Οι σημειώσεις που ακολουθούν, για διάφορα πρόσωπα που αναφέρονται στις επιστολές του Καποδίστρια, έχουν καθαρά διευκρινιστικό χαρακτήρα και δεν αποβλέπουν στην εξάντληση των επί μέρους θεμάτων.]

Σελ. 3. Θεία Μπελλάντα. Το όνομα το συναντάμε συχνά τόσο στην οικογένεια Καποδίστρια όσο και στην οικογένεια Γονέμη. Στην περίπτωση αυτή πιθανότατα πρόκειται για θεία του από την πλευρά του Καποδίστρια.

Σελ. 5. Μπενάκης. Πρόκειται για τον Ελευθέριο (Λυμπεράκη) Μπενάκη (1740—1825), της γνωστής οικογενείας της Μάνης. Ο πατέρας του υπήρξε θύμα των Ορλωφικων. Το 1776 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου δυνάμει της ρωσοτουρκικής συνθήκης πήρε αμνηστία και πέτυχε την ανάκτηση της πατρικής περιουσίας στην Καλαμάτα, που είχε δημευθει από τους Τούρκους, και στην οποίαν επανεγκατέστησε τη μητέρα του. Το 1798 τον βρίσκουμε πρόξενο στην Κέρκυρα, όπου έμεινε ως το 1807. Στα χρόνια αυτά συνδέεται στενά με τον Καποδίστρια, του οποίου γίνεται έμπιστος και φίλος. Τον συναντάμε συχνά στην αλληλογραφία με τον πατέρα του. Αργότερα τοποθετείται στο Γενικό Προξενείο της Νεαπόλεως, της Απουλίας και των Ιονίων Νήσων (1811). Από τη θέση αυτή διευκολύνει τη διαβίβαση των οικογενειακών επιστολών.

Σελ. 5. Τον Γιαννακόν. Ανεψιός του Καποδίστρια, γυιος της αδελφής του Στέλλας και του Στυλιανού Πολυλά. Ο Κ. είχε αναλάβει τη φροντίδα της μορφώσεώς του σε ευρωπαϊκά σχολεία. Επανειλημμένα γίνεται μνεία στα γράμματά του για το Γιαννακό, ο οποίος φαίνεται δεν σημείωσε ιδιαίτερες επιδόσεις στις σπουδές του, όπως προκύπτει από τα κατά καιρούς σχόλια του Κ. Σε ωρισμένες επιστολές τον συναντάμε και με το όνομα Νάνες.

Σελ. 6. Αναμένω τας επιστολάς του Κόμητος. Πρόκειται για το Γεώργιο Μοτσενίγο (1762—1839), γυιο το Δημητρίου. Ο Δημήτριος υπηρετούσε ως πρόξενος της Ρωσίας στη Ζάκυνθο την εποχή των Ορλωφικων. Η ενετική διοίκηση τον συνέλαβε και τον έστειλε στη Βενετία, όπου όμως αφέθηκε ελεύθερος. Για τις υπηρεσίες του προς τη Ρωσία η Αικατερίνη Β΄ του απένειμε το βαθμό του Συμβούλου του Κράτους και τον ονόμασε πληρεξούσιό της στη Φλωρεντία, στην αυλή του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης. Όταν πέθανε ο Δημήτριος, διορίστηκε πρεσβευτής στην ίδια αυλή ο γυιος του Γεώργιος, κι αυτός με το βαθμό του Συμβούλου του Κράτους. Για λόγους άγνωστους, ο Τσάρος Παύλος τον έπαψε. Ο Μοτσενίγος πήγε τότε στη Νεάπολη, όπου επεδίωξε με τους εκεί Ρώσους αξιωματούχους, ν’ αποκτήσει την αυτοκρατορική εύνοια και μαζί την πρεσβεία της Φλωρεντίας. Δεν το πέτυχε και γι’ αυτό δέχθηκε πρόθυμα την αποστολή, που του ανέθεσε η Γερουσία της Επτάνησου, κατόπιν συστάσεως του Τομάρα, Ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, να υποβάλει στο νέο Αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρο Α΄ τα συγχαρητήρια της «Δημοκρατίας των Επτά Ηνωμένων Νήσων». Συγχρόνως του δόθηκε εντολή να ζητήσει από τη ρωσική κυβέρνηση να στείλει στρατό στα νησιά για να εξασφαλίσει την εσωτερική ειρήνη και να τα προστατέψει από την οθωμανική «προστασία». Ο Μοτσενίγος πέτυχε τόσο καλά στην αποστολή του, ώστε, όχι μονάχα απέκτησε την εμπιστοσύνη του νέου Αυτοκράτορα,

αλλά και εστάλη στα Ιόνια νησιά ως πληρεξούσιός του με ευθύτατες αρμοδιότητες. Ο Μοτσενίγος έμεινε στα νησιά, τα οποία και ουσιαστικά κυβερνούσε, παρά τη δημιουργία της Επτάνησου Πολιτείας και την ύπαρξη κυβερνήσεως, ως το 1807, που, με τη συνθήκη του Τιλσίτ, ο Αλέξανδρος παραχώρησε τα νησιά στον Ναπολέοντα. Κατά την παραμονή του στην Κέρκυρα ο Μοτσενίγος παντρεύτηκε (7 Ιανουαρίου 1807) την Ελένη Αρμένη, κληρονόμο μεγάλης περιουσίας. Ο γάμος έγινε με κάθε δυνατή λαμπρότητα, ο δε Αντώνιος Μαρτελάος του αφιέρωσε «επιθαλάμιο» από 54 τετράστιχες στροφές. Μετά την αναχώρησή του από την Κέρκυρα ο Μοτσενίγος επανήλθε στη ρωσική πρεσβεία της Φλωρεντίας, απ’ όπου συχνά ταξείδευε στη Ρωσία. Στα χρόνια της υπηρεσίας του στα νησιά ο Μ. συνδέθηκε στενά με τον Καποδίστρια, του οποίου εξετίμησε τις ικανότητες. Σε δική του άλλωστε σύσταση οφείλεται η πρόσκληση του Κ. στη Ρωσία. Το 1825 ο Μ. εκλέγεται τακτικό μέλος της Ελληνικής Κοινότητας της Βενετίας και συμμετέχει ενεργά στις υποθέσεις και τα προβλήματα της παροικίας. Το 1837 εκλέγεται παμψηφεί πρόεδρος της Κοινότητας, αλλά δεν δέχεται την εκλογή του με τη δικαιολογία ότι δεν έμενε μόνιμα στη Βενετία. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να γίνει χορηγός της Κοινότητας και της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, με τη διαθήκη του δε να αφήσει στην εκκλησία και στη Φλαγγίνειο Σχολή 40.000 ιταλικές λίρες. Πέθανε στη Βενετία στις 7 Μαΐου 1839 στο παλάτσιο Φίννι και ενταφιάστηκε μέσα στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, όπου είναι θαμμένοι και οι γονείς και η αδελφή του. Η γυναίκα του, η Ελένη Αρμένη Μοτσενίγου, η οποία με τη διαθήκη της συνέδεσε το όνομά της με το ομώνυμο κληροδότημα, που ανέδειξε πολλούς Κερκυραίους επιστήμονες, πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1840 και ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του Σαν Μικέλε στη Βενετία, στο τμήμα των ορθοδόξων,

Σελ. 12. Κόμης Ρομαντζώφ (1754—1826). Συνηθέστερη ελληνική γραφή Ρουμιάντσεφ (Νικόλαος Πέτροβιτς). Σε ηλικία 25 χρόνων ονομάστηκε πρεσβευτής στη γερμανική δίαιτα. Ο Αυτοκράτορας Παύλος τον διώρισε γενικό επίτροπο και μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας. Εν συνεχεία ο Αλέξανδρος του ανέθεσε τη διεύθυνση του Υπουργείου Εμπορίου, αμέσως μετά την ίδρυσή του, και τον Σεπτέμβριο του 1807 του ανέθεσε και το Υπουργείο Εξωτερικών. Δυο χρόνια αργότερα ονομάστηκε Καγκελλάριος της Αυτοκρατορίας. Ο Ρουμιάντσεφ ήταν οπαδός της συνεργασίας με τη Γαλλία, γι’ αυτό όταν ο Αλέξανδρος το 1812 πήρε μέρος στο συνασπισμό εναντίον της Γαλλίας, ο Ρουμιάντσεφ έπεσε σε δυσμένεια. Έμεινε τυπικά προϊστάμενος του υπουργείου Εξωτερικών ως τον Αύγουστο του 1814, καθήκοντα όμως υπουργού ασκούσε ο Nesselrode, Γερμανός την καταγωγή, που σταδιοδρόμησε με επιτυχία επί 40 χρόνια στη Ρωσία.

Σελ. 14. Ναράντζης Δημήτριος. Σπούδασε ιατρική στην Πάδοβα της Ιταλίας και εξάσκησε το επάγγελμα στη Βενετία και στη Βιέννη. Εχρημάτισε πρέσβυς της Επτανήσου Πολιτείας στην Πετρούπολη, παρασημοφορήθηκε από τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο Α΄, ο οποίος τον διώρισε Σύμβουλο του Στέμματος και Γενικό Πρόξενο της Ρωσίας στη Λυγουρία και στη Τοσκάνη της Ιταλίας. Παράλληλα του εμπιστεύτηκε σπουδαίες μυστικές αποστολές σε ξένες κυβερνήσεις. «Επιτήδειος, γλυκύς εις τας συναναστροφάς, γράφει ο Λ. Ζώης, συνηντάτο πολλάκις με τον Ευγ. Βούλγαρην, όστις και διώρισε αυτόν εκτελεστήν της διαθήκης του». Πέθανε το 1810.

Σελ. 14. Ναράντζης Σπυρίδων (1760—1833). Αδελφός του προηγουμένου. Σπούδασε νομικά στην Πάδοβα. «Επί Γάλλων Δημοκρατικών», σημειώνει ο Λ. Ζώης, «ενετάλη υπό του Γεν. Στρατηγού των Γάλλων να οργάνωση το Επτανησιακόν Δημοκρατικόν Πολίτευμα, αλλ’ απεποιήθη φοβούμενος τους κινδύνους, οίτινες διά τας πολιτικάς μεταβολάς εγένοντο εν τη νέα καταστάσει των Νήσων». Ο ίδιος ο Ζώης αναφέρει ότι «έλαβε ενεργόν μέρος εις το Σύνταγμα του 1803, γενόμενος υπουργός των Οικονομικών... και επιδείξας ευφυΐαν και δραστηριότητα». Μετά την απομάκρυνση των Ρώσων από τα Επτάνησα ο Σπυρ. Ναράντζης πήγε στη Ρωσία όπου ο Αυτοκράτορας τον ετίμησε με παράσημο και τον διώρισε Γενικό Πρόξενο στη Λομβαρδία και στη Βενετία. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και σε δικές του ενέργειες οφείλεται η επίδοση του υπομνήματος της Ελληνικής Επαναστατικής Κυβερνήσεως στο Συνέδριο της Βερώνας, στο οποίο εμποδίστηκε να φθάσει ο Ανδρέας Μεταξάς. Πέθανε στο Παρίσι. Και με τους δυο Ναράντζηδες, που κατάγονταν από τη Ζάκυνθο ο Καποδίστριας συνδέεται στενώτατα από την εποχή της διαμονής του στα Επτάνησα.

Σελ. 14. Στρατηγοί Σπρενκπόρτεν, Σβολκόνσκυ, Σορόκιν, Ουσακώφ κ.λ.π. Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Καποδίστριας, πρόκειται για παλαιές γνωριμίες από τα Επτάνησα, όπου είχαν υπηρετήσει ως αξιωματικοί του ρωσικού στρατού, που εστάθμευσε διαδοχικά στα νησιά στην περίοδο της Επτανήσου Πολιτείας και προηγουμένως. Ο πιο αξιόλογος υπήρξε ο Θεόδωρος Θεοδώροβιτς Ουσακώφ (1743—1817), ο οποίος διακρίθηκε στις ναυτικές επιχειρήσεις του Β' Ρωσοτουρκικού πολέμου επί Αικατερίνης Β΄. Το 1790 διορίζεται αρχηγός του ρωσικού στόλου του Ευξείνου. Το 1798 διετάχθη να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη και να ενωθεί με τον τουρκικό στόλο για κοινές επιχειρήσεις εναντίον των Δημοκρατικών Γάλλων στα Ιόνια νησιά. Το 1790 οι Ρωσότουρκοι, κατόπιν πολύμηνης πολιορκίας της Κερκύρας, που υπερασπίζονταν οι Δημοκρατικοί Γάλλοι, ολοκληρώνουν την κατάληψη των νησιών και με τις υποδείξεις του Ουσακώφ αρχίζουν οι διαδικασίες για την ανακήρυξη της Επτανήσου Πολιτείας. Το 1807 απεχώρησε της υπηρεσίας για λόγους υγείας. Για τη στάση του έναντι του ελληνικού ορθόδοξου στοιχείου των νησιών κατά την περίοδο της παραμονής του στην Κέρκυρα (1799—1800 ) ο Δήμος Κερκυραίων έχει αφιερώσει στη μνήμη του ένα δρόμο της πόλεως.

Σελ. 17. Οικογένεια Γκίκα. Πιθανώς του Γρηγορίου Αλεξ. Γκίκα, ηγεμόνα της Βλαχίας. Ο Νικηφόρος Θεοτόκης χρημάτισε δάσκαλος των παιδιών του.

Σελ. 17. Ροδόσταμος Αντώνιος. Πήρε για σύζυγο τη Μαριέττα, τη νεώτερη αδελφή του Καποδίστρια. Ο γάμος έγινε το 1809. Ο Ροδόσταμος ανήκε σε μια από τις παλαιότερες κερκυραϊκές οικογένειες, ο δε παπούς του είχε γράψει στα ιταλικά ιστορία της Κερκύρας, η οποία είχε θεωρηθεί αξιόλογη από όσους είχαν την τύχη να τη διαβάσουν και η οποία τελικά έμεινε ανέκδοτη. Απόγονος του Ροδόσταμου χρημάτισε Αυλάρχης του Γεωργίου Α' της Ελλάδος. Ο Αντώνιος έκαμε πολλές δίκες στους κληρονόμους του Αντωνο-Μαρία διεκδικώντας μέρος της περιουσίας που άφησε.

Σελ. 24. Γιαλλινάς. Πρόκειται για τον Ιννοκέντιο Γιαλλινά, ιατροφιλόσοφο, από τους ιδρυτές του Εθνικού Ιατρικού Συλλόγου της Κερκύρας. Η αρχική καταγωγή της οικογενείας Γιαλλινά ήταν από τη Δαλματία, από την οποίαν εγκαταστάθηκε αργότερα στη Βενετία. Κατά τις αρχές του ΙΓ΄ αιώνα συναντάμε Γιαλλινάδες στην Κρήτη ανάμεσα στους ευγενείς τιμαριούχους του νησιού. Από την Κρήτη μεταναστεύσανε στην Κέρκυρα, όπου και εγγραφήκανε στη Χρυσή Βίβλο το Μάρτιο του 1791. Πολλά μέλη της οικογενείας κατέλαβαν διάφορα αξιώματα στην Κέρκυρα.

Σελ. 34. Επισκοπιανά. Χωριό στα νοτιανατολικά της Κερκύρας. Υπάγεται. στην Κοινότητα Μωραϊτίκων της επαρχίας Κερκύρας, του νομού Κερκύρας. Κάτοικοι το 1965 222, 170 το 1971. Μία από τις κερκυραϊκές περιοχές όπου υπήρχε ιδιοκτησία της οικογενείας Καποδίστρια. Πρόκειται για το κτήμα και το σπίτι, που αγάπησε ιδιαίτερα ο Κ. και στο οποίον ήθελε να μείνει, όταν θα ξαναγύριζε στην Κέρκυρα, όπως επαναλαμβάνει συχνά στα γράμματά του. Με το κτήμα και το σπίτι της Κουκουρίτσας ο Κ. δεν είχε καμμιά σχέση και ούτε έμεινε ποτέ σ’ αυτό. Στο αγρόκτημα αυτό, στην περιοχή του χωριού Ευρωπούλοι, έμενε ο Βιάρος, ο αδελφός του Κυβερνήτη, όπως αναφέρει ο Buchon. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη διαθήκη του Αντωνίου Γεωργίου Καποδίστρια, που πέθανε το 1906, και στην οποίαν γράφεται: «Το κτήμα της Κουκουρίτσας, το οποίον ο θείος μου Βιάρος μοι εσύστησε και τρόπον τινά επεθύμει να μείνη εις την οικογένειαν όσον το δυνατόν περισσότερον καιρόν, το οποίον αφήνω διά της διαθήκης μου εις τον πρωτότοκον [υιόν μου] Γεώργιον θα μείνη εις τους κληρονόμους του εάν απόκτηση άρρεν τέκνον, άλλως μετά την αποβίωσίν του τον υποχρεώνω να το αφήση [εις τον δευτερότοκον υιόν μου] Ιωάννην, εάν νυμφευθή και έχη άρρενα τέκνα ή ελπίδα να αποκτήση». Ο Γεώργιος Καποδίστριας, ο οποίος απέκτησε δύο θυγατέρες —την Ελένη Φορέστη και τη Μαρία Δεσύλλα—, παρεχώρησε εν ζωή το κτήμα και το σπίτι της Κουκουρίτσας στον αδελφό του Ιωάννη, ο οποίος είχε αποκτήσει άρρενα απόγονο με την πρώτη του σύζυγο. Από τον Ιωάννη Καποδίστρια το αγόρασε ο Σταμάτιος Δεσύλλας, ο οποίος, μαζί με τη γυναίκα του, επισκεύασε και επέκτεινε το σπίτι, ένα χαμηλό μονόροφο κτίσμα, και αξιοποίησε το κτήμα. Η Μαρία Καποδίστρια-Δεσύλλα κληροδότησε σε τρία σωματεία της Κερκύρας —την Αναγνωστική Εταιρεία, τη Φιλαρμονική Εταιρεία και την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών— το σπίτι της Κουκουρίτσας και τα Καποδιστριακά κειμήλια, που φυλάγονταν σ’ αυτό, μαζί με μια έκταση 13½ στρεμμάτων, υπό τον ορον να δημιουργηθεί Μουσείο Καποδίστρια.

Σελ. 35. Μητροπολίτης Ιγνάτιος. Πρώην Άρτης και μετέπειτα Ουγγροβλαχίας (1765—1828). Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Το 1794 χειροτονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη Μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου. Δέκα χρόνια εποίμανε το ποίμνιο της Μητροπόλεώς του, τονώνοντας το εθνικό τον φρόνημα και αγωνιζόμενος να περιστείλει τις βιαιότητες του Αλή πασά, που είχε τότε αναλάβει την ασφάλεια της Ρούμελης. Όταν όμως ο Αλής θεώρησε ότι ο Ιγνάτιος αντιδρούσε στις κατακτητικές του βλέψεις, που απέβλεπαν στην προσάρτηση όλων των πρώην ενετικών κτήσεων στην Ήπειρο, που είχαν περιέλθει στους Γάλλους, επεχείρησε να τον συλλάβει. Ο Ιγνάτιος όμως διέφυγε έγκαιρα στην Κέρκυρα, μαζί με το γραμματέα του Δημήτριο Μόστρα,

εκεί δε συνδέθηκε στενά με τον Γεώργιο Μοτσενίγο και τον Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1807 Καποδίστριας και Ιγνάτιος συνεργάζονται στην οργάνωση της άμυνας της Λευκάδος εναντίον του Αλή πασά. Τότε πραγματοποιείται στη θέση Μαγεμένος του νησιού το συμπόσιο με τους Έλληνες οπλαρχηγούς και δίνεται ο όρκος να αγωνιστούν και να πεθάνουν για την ελευθερία της Ελλάδος. Μετά την επάνοδο των Γάλλων στα Επτάνησα ο Ιγνάτιος πηγαίνει στη Βιέννη κι έπειτα στη Ρωσία, όπου ο Αυτοκράτορας αξιοποιεί το δυναμισμό και τις ικανότητές του ονομάζοντάς τον Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας. Τα δύο χρόνια, που έμεινε στις παραδουνάβιες ηγεμονίες ο Ιγνάτιος, οργάνωσε τα ελληνικά σχολειά και αναδιοργάνωσε τα μοναστήρια, τα οποία κατέστησε εστίες χριστιανικής εθνικής αγωγής. Η επιστροφή των παραδουναβίων επαρχιών στην Τουρκία από τους Ρώσους ανάγκασε τον Ιγνάτιο να αποχωρήσει από τη Μητρόπολη της Ουγγροβλαχίας και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Πίζα της Ιταλίας, συντηρούμενος με τη σύνταξη που του χορήγησε ο Αλέξανδρος. Ο ρόλος του έκτοτε διαγράφεται ως πνευματικού ταγού του υπόδουλου Ελληνισμού και των Ελληνοπαίδων, που σπουδάζουν στην Ευρώπη. Συμπαρίσταται και εμπνέει τη Φιλόμουσο Εταιρεία της Βιέννης, υποστηρίζει το έργο της Φιλικής Εταιρείας, χρησιμοποιεί το κύρος και τις γνωριμίες του για την εξασφάλιση βοήθειας προς την επαναστατημένη Ελλάδα μετά το 1821. Η προσωπικότητά του ακτινοβολεί σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και συνιστά θετικό παράγοντα στηρίξεως των αγωνιζομένων Ελλήνων. Εν τούτοις δεν έλλειψαν οι εναντίον του επικρίσεις γιατί δεν κατέβηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά έμεινε στην Πίζα. Εξ άλλου η φωνή της συνέσεως και της αληθείας, που μεταχειριζόταν για να συμβουλεύει τους εν Ελλάδι, φυσικό ήταν να προκαλεί αντιδράσεις. Ευθυγραμμισμένος με την πολιτική του Καποδίστρια, η μετά του οποίου θερμή φιλία και συνεργασία, δεν διαταράχθηκε σε καμμία περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα κατέβαινε στην Ελλάδα για να τον βοηθήσει στο δύσκολο έργο του, όσο κι αν τα χρόνια και η υγεία του δεν συνηγορούσαν. Πρόλαβε όμως και τον βρήκε ο θάνατος. Ο Καπ. πολλά χρωστάει, στον Ιγνάτιο. Ήταν γι’ αυτόν ο φίλος, ο σύμβουλος, ο πολύτιμος συνεργάτης.

Σελ. 36. Βασίλειος Τομάρα. Πρεσβευτής της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη και κύριος διαπραγματευτής, από ρωσικής πλευράς, για τον καταρτισμό της ρωσοτουρκικής συνθήκης της 21 Μαΐου 1800, που ρύθμιζε την τύχη των νησιών του Ιονίου. Ο ίδιος, μαζί με τον Αντωνομαρία Καποδίστρια και τον Νικόλαο Σιγούρο Δεσύλλα, απεσταλμένους της Γερουσίας των Ιόνιων νησιών, συντάξανε το ολιγαρχικό σύνταγμα της Επτανήσου Πολιτείας του 1800 , που ονομάστηκε και βυζαντινό.

Σελ. 36. Λευκόκοιλος Αντώνιος. Παλαιότερο όνομα Λευκόχειλος. Η οικογένεια καταγόταν από τη Μεθώνη της Πελοποννήσου και κατέφυγε, μετά την κατάληψή της από τους Τούρκους (1521) στην Κεφαλονιά. Αργότερα ένας κλάδος της εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο κι ένας άλλος στην Κέρκυρα. Από τα εξέχοντα μέλη του τελευταίου κλάδου ο Κόμης Αντώνιος Λευκόκοιλος (1750—1830). Γεννήθηκε στη Βενετία, όπου ήταν εγκατεστημένος ο έμπορος πατέρας του και πέθανε στην Κεφαλονιά. Όταν οι Ρωσότουρκοι κατέλαβαν το 1799 την Κέρκυρα διορίστηκε μέλος της προσωρινής διοικήσεως του νησιού. Απετέλεσε μέλος της πρεσβείας, που έστειλε η Γερουσία των Ιονίων

στην Κωνσταντινούπολη και την Πετρούπολη για την έγκριση του Συντάγματος της Επτάνησου Πολιτείας. Εν συνεχεία διωρίσθηκε πρεσβευτής της Πολιτείας στην Κωνσταντινούπολη. Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε το 1806, εν όψει του απειλούμενου ρωσοτουρκικού πολέμου. Οι Αυτοκρατορικοί Γάλλοι τον διορίζουν γερουσιαστή, αξίωμα το οποίον διατήρησε και με τους Άγγλους. Το 1819 τοποθετήθηκε Έπαρχος Κερκύρας, θέση την οποίαν διατήρησε αρκετά χρόνια. Με το θάνατό του ο τίτλος του κόμητα προστέθηκε, μαζί με το όνομα Λευκόκοιλος, στον κόμητα Βίκτορα Αντώνιο Δούσμανη, απόγονο εκ θηλυγονίας. Ο Αντώνιος Λευκόκοιλος υπήρξε σπουδαίος νομομαθής και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις των Ιονίων Νήσων. Συνδέθηκε στενά με τον I. Καποδίστρια, από όταν ο τελευταίος υπηρετούσε ως Γραμματέας της Επικρατείας στην Επτάνησο Πολιτεία.

Σελ. 40. Μόστρας Δημήτριος (1774—1850). Γραμματεύς και συνεργάτης του Ιγνατίου, Μητροπολίτη Άρτης και Ναυπάκτου, μετέπειτα Ουγγροβλαχίας, του οποίου συμμερίστηκε τις διώξεις από τον Αλή πασά και στάθηκε κοντά του ως τα θάνατό του. Μέσω του Ιγνατίου ο Μόστρας γνώρισε τον Καποδίστρια, με τον οποίον συνδέεται στενά. Στην Πετρούπολη από το 1809 ως τα 1810, ο Κ., ο Ιγνάτιος και ο Μόστρας μένουν στο ίδιο σπίτι. Και ο Κ. έτρεφε εκτίμηση, αγάπη και φιλία για τον Μόστρα, αισθήματα, που επιβεβαιώνονται από τη διασωζόμενη αλληλογραφία τους, που συνεχίστηκε ως το θάνατο του Καποδίστρια. Με την τελική εγκατάσταση του Ιγνατίου στην Πίζα της Ιταλίας, και ο Μόστρας εγκαθίσταται οριστικά εκεί, όπου αναπτύσσει τη βιβλιοθήκη του, η οποία φθάνει τους 12.000 τόμους. Μεταξύ αυτών σπάνιες εκδόσεις του 15ου αιώνα, πολύτιμοι κώδικες, μεγάλη συλλογή εικόνων και νομισμάτων. Μετά το θάνατο του Ιγνάτιου, ο Μόστρας εξεδήλωσε την πρόθεση να εγκατασταθεί στα Ναύπλιο και να μεταφέρει εκεί τη βιβλιοθήκη. Τον απέτρεψε όμως ο Κ., ο οποίος του έγραψε ότι οι καταστροφές του απελευθερωτικού αγώνα ήταν τέτοιες, ώστε τα Ναύπλιο να μη προσφέρει τη δυνατότητα στεγάσεως της μεγάλης βιβλιοθήκης του. Έτσι ο Μόστρας καταφεύγει στην Κέρκυρα, όπου ήδη βρισκόταν η οικογένειά του. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, αναγκάζεται να πουλήσει τα χειρόγραφα και τους κώδικες της βιβλιοθήκης του. Στα 25 χρόνια, που μένει στην Κέρκυρα, δεν αναπτύσσει καμιά δραστηριότητα. Άλλωστε βασανιστική αρρώστεια τον καθήλωσε για πολλά χρόνια στο κρεβάτι. Πέθανε το 1850 και τάφηκε στη Μονή Πλατυτέρας, όπου βρισκόταν θαμμένος και ο μεγάλος του φίλος, ο Καποδίστριας. Όσο για την τύχη της βιβλιοθήκης του, μας πληροφορούν τα πρακτικά της Ιονίου Βουλής (MΔ΄ Συνεδρίασις της I΄ Βουλής 16/28 Ιουνίου 1855) ότι αγοράστηκε από την κυβέρνηση του Ιονίου Κράτους αντί 2.000 λιρών. Επρόκειτο για το σύνολο ή για μέρος, δεδομένου ότι άλλες πηγές μας πληροφορούν ότι αριθμό βιβλίων είχε προσφέρει ο ίδιος στη σχολή του Μεσολογγίου, ενώ οι ανεψιοί του πούλησαν άλλα στις βιβλιοθήκες του Παρισιού και του Λονδίνου; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, λόγω ελλείψεως αποδεικτικών στοιχείων.

Σελ. 42. Όριος Άγγελος. Αξιωματικός του ενετικού στρατού, είχε διατελέσει και προβεντιτόρος της Κεφαλληνίας. Συνεργάστηκε και με τους Ρωσσοτούρκους κατά την πολιορκία της Κερκύρας το 1798—1799. Κατά τη ρωσσοτουρκική κατοχή των νησιών εκλέγεται γερουσιαστής Λευκάδος και διορίζεται

από τον Ουσακώφ Πρόεδρος της Γερουσίας με εντολή να συντάξει σχέδιο «οργανώσεως και διοικήσεως στα απελευθερωθέντα πρώην ενετικά νησιά και της αποκαταστάσεως της τάξεως». Ο Όριος συνέταξε το σχέδιο, το οποίον, έπειτα από τροποποιήσεις και συμπληρώσεις, εγκρίθηκε τον Ιούνιο του 1799 από τη Γερουσία και ονομάστηκε «Σύνταγμα του Μαΐου ή «Σύνταγμα του Ουσακώφ». Ο Όριος, μαζί με το γερουσιαστή Γεράσιμο Κλαδά, αποτελέσανε τη δεύτερη αντιπροσωπεία των Ιονίων, που πήγε στην Πετρούπολη για να υποβάλει προς έγκριση στον Τσάρο το Σύνταγμα Ουσακώφ. Η άλλη αντιπροσωπεία, από τους Αντ. Καποδίστρια και Ν. Σιγούρο Δεσύλλα, πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Όριος έπαιξε ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Επτανήσου ως το 1803. Από τότε ο ρόλος του είναι μάλλον περιθιοριακός και αποβλέπει στην εξασφάλιση ανταλλαγμάτων από τη Ρωσία για τις υπηρεσίες που της πρόσφερε. Έτσι το 1809 επέτυχε να ονομαστεί Γεν. Πρόξενος της Ρωσίας στο βασίλειο της Ιταλίας με αποδοχές 1200 ρούβλια τον χρόνο. Παραιτήθηκε όμως πριν αναλάβει τα καθήκοντά του. Πιθανώς θεώρησε μειωτική τη θέση που του έδωσαν οι Ρώσοι.

Σελ. 43. Πάτερ Συμεών. Ιερομόναχος στη Μονή Πλατυτέρας από το 1807, οικονόμος ως το 1814 και ηγούμενος από το χρόνο αυτό ως το 1837, που πέθανε. Κατά κόσμον Συμεών Μασέλος, αδελφός του Χρυσάνθου Μασέλου, Επισκόπου Παξών και Μητροπολίτου Κερκύρας. Από τα γράμματα προς τον πατέρα του φαίνεται ο στενός πνευματικός σύνδεσμος του Καπ. με τον Συμεώνα. Η Μονή Πλατυτέρας είχε και έχει ακόμα Μετόχι στο χωριό Ευρωπούλοι στην εκκλησία της Υ.Θ. της Ευαγγελιστρίας και των Αγίων Μαρτύρων Χρυσάνθου και Δαρείας. Στο ναό αυτό εκκλησιαζόταν η οικογένεια Καποδίστρια, όταν τα καλοκαίρια παραθέριζε στο κτήμα της Κουκουρίτσας. Στη μικρή βιβλιοθήκη της Μονής υπάρχει λαϊκή ζωγραφιά, που παριστάνει την Παναγία να σώζει τον Ιωάννη Καποδίστρια, όταν το αλογο που ίππευε αφήνιασε, τον έρριξε στο κατάστρωμα του δρόμου και ήταν έτοιμο να τον ποδοπατήσει στην είσοδο του Μοναστηριού. Δεν προκύπτει από άλλες μαρτυρίες το επεισόδιο αυτό της ζωής του Καπ. Για να αποθανατιστεί όμως από λαϊκό ζωγράφο ή μοναχό σημαίνει ότι ανταποκρίνεται σε κάποια πραγματικότητα. Το δεσμό του με την Παναγία της Πλατυτέρας ο Καπ. δεν τον εκφράζει μόνο με τους χαιρετισμούς και τα σεβάσματά του προς τον πατέρα Συμεώνα, αλλά και με πλούσια αφιερώματα. Στα αφιερώματα αυτά περιλαμβάνονται χρυσοΰφαντα ιερά άμφια, που σώζονται ακόμη, το πλαίσιο της εικόνας της Παναγίας, έργο αρχαίας χριστιανικής τέχνης, από καθαρό χρυσάφι, με διάδημα κοσμημένο με διαμάντια, δυο εικόνες, που παριστάνουν τους Αρχάγγελους Μιχαήλ και Γαβριήλ, αριστοτεχνήματα του Πολυτεχνείου Μόσχας. Και παράλληλα με μικρότερα αφιερώματα και γενναίες χρηματικές δωρεές, που επέτρεπαν στους μοναχούς να βελτιώνουν τις κτιριακές εγκαταστάσεις και τη διακόσμηση του ναού της Μονής. Όταν δε το 1819 ο Καπ. επισκέφθηκε την Κέρκυρα μια από τις πρώτες φροντίδες του ήταν να επισκεφθεί το Μοναστήρι της Πλατυτέρας και να εκκλησιαστεί με τους μοναχούς, που, με επικεφαλής τον Συμεώνα, του επιφυλάξανε εγκάρδια υποδοχή. Φεύγοντας από την Κέρκυρα ο Καπ. πήρε μαζί του αναφορά των αδελφών της Μονής προς τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο, με την οποίαν ζητούσαν να θέσει το Μοναστήρι υπό την προστασία του. Το κείμενο της αναφοράς δεν διασώθηκε, σώζεται όμως η απάντηση του Τσάρου προς

τον ηγούμενο Συμεώνα. Στη Μονή Πλατυτέρας, πίσω από το Άγιο Βήμα, κοντά στους τάφους των Οσίων Νεκταρίου και Νικοδήμου, ιδρυτών της Μονής, του Αντωνομαρία Καποδίστρια, του Φώτου Τζαβέλα και του Ανδρέα Μουστοξύδη, βρίσκεται ο τάφος του I. Καπ. Στην εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα η απλή επιγραφή:

I. Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Παραδίδοντας στους μοναχούς τη σορό του Κυβερνήτη ο Αυγουστίνος Καποδίστριας αφιέρωσε στη Μονή την ασημένια εικόνα της Υ. Θεοτόκου, την οποίαν ο Κυβερνήτης δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Σελ. 62. Δόκτωρ Μαυρομάτης. Πρόκειται για τον Νικόλαο Μαυρομάτη (1770—1817). Σπούδασε στην Ιταλία ιατρική και φιλολογία. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, υπηρέτησε αρχικά ως γιατρός του Μουχτάρ πασά, γυιου του Αλή. Δε μπόρεσε όμως ν’ ανεχθεί για πολύ την ασκούμενη από τον Αλή τυραννία και κατέφυγε στη Λευκάδα, μαζί με τον Μητροπολίτη Άρτας Ιγνάτιο. Από τους Αυτοκρατορικούς Γάλλους διορίστηκε καθηγητής των μαθηματικών και της ελληνικής φιλολογίας στο αρχιγυμνάσιο της Κερκύρας. Από τα ιδρυτικά μέλη της Ιονικής Ακαδημίας των Γάλλων, έκαμε σ’ αυτήν πολλές ανακοινώσεις. Συνέβαλε θετικά στην εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας από τους φιλομαθείς νέους Κερκυραίους και στη μελέτη των αρχαίων συγγραφέων.

Σελ. 64. Τατίσεφ. Δημήτριος Παύλοβιτς Τατίτσεφ (1768—1845). Ρώσος διπλωμάτης. Αφού υπηρέτησε σε διάφορες κατώτερες θέσεις, διωρίστηκε το καλοκαίρι του 1814 πρεσβευτής της Ρωσίας στη Μαδρίτη.

Σελ. 64. Ιταλίνσκυ. Ανδρέας Ιακώβλιεβιτς Ιταλίνσκυ (1743—1827). Ρώσος διπλωμάτης. Υπηρέτησε ως πρεσβευτής της Ρωσίας στη Νεάπολη. Υπό την ιδιότητα αυτή κατάρτισε το πρώτο σχέδιο του Συντάγματος της Επτανήσου Πολιτείας το 1803. Το 1806 υπηρετεί ως πρεσβευτής της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, διάδοχος του Τομάρα. Το 1811 τοποθετείται διπλωματικός σύμβουλος του διοικητή της Στρατιάς του Δουνάβεως. Από το 1816 ως το θάνατό του πρεσβευτής στη Ρώμη.

Σελ. 67. Παπά Ανδρέαν (1764—1842). Πρόκειται για τον Ανδρέα Ιδρωμένο, συνεργάτη του Καποδίστρια στην πρώτη Δημοσία Σχολή της Κερκύρας (1805). Μεταξύ των δύο ανδρών ανεπτύχθη θερμή φιλία, που στηριζόταν στην αλληλοεκτίμηση. Με τη διδασκαλία του, η οποία συνεχίστηκε και επί Αυτοκρατορικών Γάλλων και επί Άγγλων, ο Ιδρωμένος ετόνωσε το πνεύμα του ελληνικού πατριωτισμού μεταξύ των μαθητών του. Μέλος της Ιονικής Ακαδημίας των Γάλλων, αναγορεύεται πρώτος διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Ιονίου Πανεπιστημίου το 1824. Τον στενό σύνδεσμο μεταξύ Καπ. και Ιδρωμένου τον φανερώνει και το γράμμα που έγραψε ο πρώτος στο δεύτερο στις 17 Αυγούστου 1808 από το Ότραντο, ταξειδεύοντας για τη Ρωσία. Πρό-

κειται για το μοναδικό, απ’ όσα ξέρουμε, γράμμα που έγραψε ο Καπ. από το ιταλικό αυτό λιμάνι. «Λογιώτατε, γράφει, ευρίσκομαι εδώ, αφού απέρασα μεγάλο ζόρι εξαιτίας των Άγγλων. Κάμνω εδώ την καραντίνα και έπειτα διά ξηράς απερνώ εις Νεάπολιν. Από την Νεάπολιν δεν ηξεύρω ποιος θα είναι ο ιδικός μου δρόμος. Ιδού, φίλε αδελφέ, την ιστορίαν μου. Μήτε τόπος μήτε περίστασις δεν θέλει ολιγοστεύσει την αληθινήν αγάπην, το σέβας και την υποχρέωσιν όπου σας προσφέρω. Σας παρακαλώ να με έχετε εις την καλήν σας ενθύμησιν και να με αγαπάτε. Διά πάντα εδικός σας φίλος».

Σελ. 93. Επιτρόπου Λεσέψ (1774—1832). Πρόκειται για τον Ματθαίο Λεσέψ, Γάλλο διπλωμάτη. Υπηρέτησε ως Γενικός Πρόξενος της Γαλλίας στο Μαρόκο, ως Γενικός Έφορος στο Λιβόρνο και ως Αυτοκρατορικός Επίτροπος (πολιτικός διοικητής) στα Ιόνια Νησιά επί Αυτοκρατορικών Γάλλων, διαδεχθείς τον Ζ. Μπεσσιέρ. Μετά την πτώση του Ναπολέοντα υπηρέτησε υπό τους Βουρβώνους. Πατέρας του Φερδινάνδου Λεσέψ, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ και με το σκάνδαλο του Παναμά.

Σελ. 93. Μιντζιάκης. Ρώσος προξενικός υπάλληλος. Υπηρέτησε ως πρόξενος της Ρωσίας και στην Πάτρα.

Σελ. 98. Ιππότης Βλασόπουλος. Πρόκειται για τον Ιωάννη Βλασόπουλο (1741—1836). Γεννήθηκε στην Ιθάκη. Ήταν 20 χρόνων όταν οι Σκιαδάδες, θείοι από τη μητέρα του, τον προσκάλεσαν στη Μόσχα. Κατατάχτηκε στο ρωσικό στρατό, όπου έφθασε ως το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μεταξύ 1799—1807 υπηρετεί ως πρόξενος της Ρωσίας στη Νοτιά Ήπειρο. Το 1816 τοποθετείται στην Πάτρα ως Γεν. Πρόξενος της Ρωσίας στην Πελοπόννησο. Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στην υπόθεση του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα. Με την έκρηξη της Επαναστάσεως το 1821 επανέρχεται στη Ρωσία για να ξαναγυρίσει το 1830 ως Γεν. Πρόξενος στην Πελοπόννησο. Από τα χρόνια της Επτανήσου Πολιτείας συνδέεται με τον Καπ., ο οποίος εν συνεχεία από τη θέση του υπουργού του Τσάρου τον προωθεί στη διπλωματική υπηρεσία.

Σελ. 139. Στέλιος Προσαλέντης. Το πλήρες όνομά του, όπως το διασώζει ο βιογράφος του Λ. Βροκίνης, είναι Στυλιανός Πέτρος Δόριας Προσαλέντης (1789—1812). Σπούδασε νομικά στην Μπολόνια της Ιταλίας, ειδικεύθηκε όμως παράλληλα στην αρχαιολογία και τη νομισματολογία στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Οι επιδόσεις του στον τομέα αυτό αποδεικνύονται από τις σχετικές μελέτες του και την εκτίμηση με την οποίαν τον περιβάλανε οι επιφανέστεροι επιστήμονες της Ιταλίας. Από το 1807 ως το 1810 ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου στην Κέρκυρα. Τον Ιούνιο του 1810 εκλέγεται μέλος της Ιονικής Ακαδημίας των Γάλλων και εν συνεχεία γραμματεύς αυτής. Τον Σεπτέμβριο του ιδίου χρόνου, όταν ο Εμμ. Θεοτόκης παραιτήθηκε από τη θέση του Επιθεωρητή των Δημοσίων Σχολείων, ο Προσαλέντης ανέλαβε και τη θέση αυτή. Εκτός από τις διάφορες μελέτες του, που διαβάστηκαν στην Ιονική Ακαδημία, ο Προσαλέντης, ακολουθώντας υποδείξεις του Κοραή, εξέδωσε τον Ιούλιο του 1812 την «Εφημερίδα Φιλολογική και Οικονομική». Ενώ όμως επρογραμμάτιζε την εγκατάσταση τυπογραφείου για την άνετη έκ-

δοση της περιοδικής αυτής εκδόσεως, τον βρήκε τον Νοέμβριο του 1812 ο θάνατος. Η προσφορά του στην Ιονική Ακαδημία και οι ενέργειές του για την αναζήτηση των πηγών της νέας ελληνικής γραμματείας προεξοφλούσαν ότι ο Στυλιανός Προσαλέντης θα απέβαινε βασικός παράγων της ελληνικοποιήσεως και της παιδείας και της δημοσίας ζωής στον επτανησιακό χώρο. Το εγκώμιο του Καπ. εκφράζει επιγραμματικά τη μεγάλη πνευματική και επιστημονική αξία του Προσαλέντη. Το γεγονός που έδωσε στον Καπ. την ευκαιρία να αναφερθεί στον Προσαλέντη, ήταν ο γάμος του τελευταίου με την Αικατερίνη Θεοτόκη, κόρη του Εμμ. Θεοτόκη, προέδρου της Γερουσίας.

Σελ. 143. Ο πρώην πληρεξούσιος. Αναφέρεται προφανώς στο Γεώργ. Μοτσενίγο. Είναι η μόνη περίπτωση, που γνωρίζουμε, κατά την οποίαν ο Κ. εκφράζεται μ’ αυτό τον τρόπο για τον άνθρωπο, ο οποίος τον είχε προωθήσει σε καίριες θέσεις στην Επτάνησο Πολιτεία και τον είχε συστήσει στο ενδιαφέρον της ρωσικής κυβερνήσεως. Ο Μοτσενίγος είχε λόγους να είναι δυσαρεστημένος με τους Επτανήσιους γιατί δεν «αναγνώρισαν» τις «υπηρεσίες» του προς αυτήν. Από την άλλη μεριά οι Επτανήσιοι τα είχαν μαζί του για την αυταρχική του πολιτική.

Σελ. 145. Στάμος Xαλικιόπουλος. Βουλευτής στο Α΄ Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων, εν συνεχεία γερουσιαστής και τέλος πρόεδρος της Βουλής. Πήρε μέρος στην Αντιπροσωπεία της Γερουσίας των Ιονίων Νήσων, που το 1811 πήγε στο Παρίσι για να ευχηθεί στον Μ. Ναπολέοντα για τη γέννηση του Αετιδέα. Επί κεφαλής της Αντιπροσωπείας ήταν ο Εμμαν. Θεοτόκης, στον οποίον τότε απονεμήθηκε από το Γάλλο Αυτοκράτορα ο τίτλος του βαρώνου.

Σελ. 151. Κόμης Στάκελμπεργκ. Πρεσβευτής της Ρωσίας στο Βερολίνο από το 1808 ως το 1810 και εν συνεχεία στη Βιέννη. Όπως γράφει ο Κ. στην αυτοβιογραφία του, ο Στάκελμπεργκ τον υποδέχτηκε στην αρχή με ψυχρότητα και με τη δήλωση ότι δεν είχε ανάγκη των υπηρεσιών του. Αργότερα όμως, όταν διαπίστωσε τις ικανότητες και την εργατικότητα του Κ., τα αισθήματα του Ρώσου διπλωμάτη απέναντί του αλλάξανε ριζικά.

Σελ. 152. Σταύρου Ιωάννου. Πρόκειται για τον πατέρα του Γεωργίου Σταύρου, ιδρυτή και πρώτου διοικητή της Εθνικής Τραπέζης, επιτυχημένου εμπορου της Βιέννης τα χρόνια εκείνα.

Σελ. 168. Στρατηγός Donzelot (1764—1843). Μετά τον πρώτο διοικητή Στρατηγό Μπερτιέ, στρατιωτικός διοικητής των Ιονίων Νήσων επί Αυτοκρατορικών Γάλλων (1808—1814). Το εγκώμιο, που του πλέκει ο Κ. στο γράμμα του, ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα. Αγάπησε πραγματικά το λαό της Επτανήσου και κατέβαλε θετικές προσπάθειες για την οικονομική του ευημερία και την πνευματική του Ανάπτυξη. Γι’ αυτό και οι Κερκυραίοι ετίμησαν τη μνήμη του, δίνοντας το όνομά του σ’ ένα από τους κεντρικότερους δρόμους της Κερκύρας. Το προσωπικό αρχείο του στρατηγού, που σώζεται στο Νιορ της Γαλλίας, περιλαμβάνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για τα νησιά του Ιονίου.

Σελ. 168. Αρχιμανδρίτης Γαζής. Πρόκειται για τον Άνθιμο Γαζή (1764—1828). Κληρικός και λόγιος. Γεννήθηκε στις Μηλιές του Πηλίου και πέθανε στη Σύρο. Νέος ασπάστηκε το μοναχικό βίο. Το 1786 βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, ιεροδιάκονος του Πατριαρχείου και εν συνεχεία αρχιμανδρίτης. Το 1797 πηγαίνει στη Βιέννη, όπου προσλαμβάνεται εφημέριος της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου της εκεί Ελληνικής Κοινότητας. Στη Βιέννη συμπληρώνει τον επιστημονικό εξοπλισμό του και επιδίδεται στη μελέτη των φυσικομαθηματικών επιστημών. Συντάσσει γεωγραφικούς πίνακες της Ελλάδος και της Ευρώπης, Ελληνικό Λεξικό και μεταφράζει στα ελληνικά βασικά έργα της ευρωπαϊκής βιβλιογραφίας των φιλοσοφικών επιστημών. Το 1811 αρχίζει στη Βιέννη, με την οικονομική αρωγή της Φιλολογικής Εταιρείας του Ιασίου, την έκδοση του περιοδικού «Λόγιος Ερμής». Το 1816 πηγαίνει στην Οδησσό με την ελπίδα να συγκεντρώσει με εράνους χρήματα για την ίδρυση επιστημονικής Ακαδημίας. Εκεί ο Σκουφάς και ο Τσακάλωφ τον εμύησαν στη Φιλική Εταιρεία, της οποίας αναδείχθηκε ένα από τα δραστηριότερα μέλη. Υπό την ιδιότητα αυτή κατέβηκε στην Ελλάδα, όπου προπαγάνδισε υπέρ της Φιλικής, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις του ότι έπρεπε προηγουμένως να ωριμάσει πνευματικά το Έθνος. Μετά την έκρηξη της Επαναστάσεως απέβη ένας από τους κυριότερους μοχλούς της και διετέλεσε μέλος όλων των εθνικών συνελεύσεων. Ο Καπ., όπως προκύπτει από τα γραφόμενά του, εκτιμούσε βαθύτατα τον Γαζή και την πνευματική προσφορά του.

Σελ. 180. «Γράφοι τώρα ένα άρθρο. Αυτό έχει ως αντικείμενον την δημοσίαν εκπαίδευσι ν...». Αυτό, συνδυαζόμενο με όσα γράφει στη σελ. 168 («Απασχολούμαι... ακολούθως είς τινα εργασίαν, σχέσιν έχουσαν προς την ελληνικήν φιλολογίαν»), δείχνει τα εξωπολιτικά ενδιαφέροντα του Καπ. και επιβεβαιώνει την αδιάκοπη προσπάθειά του να συμβάλη στη μόρφωση του ελληνικού λαού. Είναι η ίδια περίπου εποχή, που γράφει στον Μητροπολίτη Ιγνάτιο ότι ήλθε η ώρα να αλληλογραφούν στην ελληνική γλώσσα και κάνει, τις πρώτες προσπάθειες. Παρά τις έρευνές μας, δεν βρήκαμε κανένα στοιχείο ούτε για την εργασία του τη σχετική με την ελληνική φιλολογία, ούτε για το άρθρο, που προόριζε για το «Λόγιο Έρμη». Φαίνεται ότι και στις δυο περιπτώσεις οι προθέσεις του δεν ολοκληρώθηκαν.

Σελ. 186. Αναφέρεται σε συναλλαγματικές που εξέδωσε ο Ναράντζης επ’ ονόματι των Αντωνομαρία και Βιάρου Καποδίστρια και οι οποίες δεν πληρώθηκαν εμπρόθεσμα. Εκφράζεται με πικρόχολη διάθεση και είναι έκδηλη η δυσφορία του, παρά τη δήλωσή του ότι αναλαμβάνει αυτός διά μέσου του Μοτσενίγου («όστις μου οφείλει τι») να τακτοποιήσει προσωρινά το θέμα.

Σελ. 192. Αναφέρεται σε μονομαχία κατά την οποίαν πληγώθηκε ο «Ζωρζής», ο νεώτερος αδελφός του Γεώργιος. Ο τελευταίος αυτός, όπως προκύπτει και από τη μετέπειτα ζωή του και το θάνατό του στην Αίγυπτο, ήταν τύπος εριστικός, αναμιγνυόταν ενεργά στη δημοσία και την κοινωνική ζωή της Κερκύρας και φαίνεται ότι κατά καιρούς δημιούργησε προβλήματα στην οικογένεια. Για τη μνημονευόμενη μονομαχία, τα λεπτομερέστερα στοιχεία θα μπορούσαν να αντληθούν από το οικογενειακό αρχείο ή από τις επιστολές του Αντωνομαρία προς

το γυιο του. Οι δεύτερες όμως αφαιρέθηκαν από το προσωπικό αρχείο του Κυβερνήτη, το δε αυστηρά οικογενειακό δεν δόθηκε ευκαιρία σε κανένα ερευνητή να το προσπελάσει. Ο Βιάρος Καποδίστριας, αυστηρός φύλακας της οικογενειακής παραδόσεως και φήμης, είχε ασκήσει λογοκρισία σε ό,τι θα μπορούσε να εκθέσει, κατά οποιοδήποτε τρόπο, το όνομα Καποδίστριας.

Σελ. 201. Μαβίλης. Πρόκειται για τον Λαυρέντιο Μαβίλη (1765—1853), πάππο του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη (1860—1912). Ο Λαυρέντιος Mabili de Bouligny εχρημάτισε γενικός πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα από το 1804—1812. Είχε προϋπηρετήσει στην Κωνσταντινούπολη στην εκεί ισπανική πρεσβεία, την οποίαν επί 18 χρόνια διηύθυνε ο εκ μητρός θείος του Don Juan de Bouligny. Κατά μία παράδοση, γυρίζοντας από την Κωνσταντινούπολη στην Ισπανία εστάθμευσε στην Κέρκυρα, όπου ερωτεύθηκε κόρη της οικογένειας Πιέρρη, την οποίαν παντρεύτηκε, γεγονός που τον κράτησε για πάντα στη νήσο των Φαιάκων. Από έγγραφα όμως, που δημοσίευσε πριν από μερικά χρόνια ο Μιχ. Θ. Λάσκαρις (Κερκυραϊκά Χρονικά, τόμ. XIII, σελ. 5—15) προκύπτει ότι ο Λ. Μαβίλης δεν ήλθε στην Κέρκυρα από την Κωνσταντινούπολη, αλλά απ’ ευθείας από την Ισπανία, ότι δεν ανέπτυξε και πολύ καλές σχέσεις με τους Αυτοκρατορικούς Γάλλους και ότι το 1812, κατόπιν ενεργειών της γαλλικής κυβερνήσεως, ανακλήθηκε στην Ισπανία. Και ο Λάσκαρις όμως σημειώνει ότι επροτίμησε να παραιτηθεί παρά να εγκαταλείψει την Κέρκυρα, όπου εν τω μεταξύ είχε πεθάνει η πρώτη του σύζυγος και είχε νυμφευθεί μια άλλη Κερκυραία, τη θεία του Αντωνίου Δούσμανη. Από τη μαρτυρία εν τούτοις του Καπ. ότι ο Μαβίλης το Μάιο του 1812 βρισκόταν στη Μπαρλέττα της Ιταλίας συνάγεται ότι ο Ισπανός πρόξενος μετά την ανάκλησή του εταξίδεψε εκτός Κερκύρας. Θα επανήλθε σ’ αυτήν αργότερα, όταν θα είχε τακτοποιήσει τις υπηρεσιακές και οικονομικές του υποθέσεις στην Ισπανία (καταγόταν από την Αλικάντη).

Σελ. 203. Ναύαρχος Τσιτσαγώφ. Παύλος Βασίλιεβιτς Τσιτσαγώφ (1765—1849). Διακρίθηκε στο ρωσοσουηδικό πόλεμο και κέρδισε με την πολεμική του δράση το βαθμό του ναυάρχου. Το 1802—1805 αναδιοργάνωσε, ως υπουργός των Ναυτικών το Στόλο της Βαλτικής και εξυγίανε το ρωσικό ναυτικό. Το 1812 διαδέχθηκε τον Στρατηγό Κουτούζωφ στη διακίνηση της στρατιάς του Δουνάβεως.

Σελ. 217. Στρατηγός Μπαρκλάϋ ντε Τόλλυ (1761— 1818). Αντικατέστησε στις 16 Φεβρουαρίου 1813 τον Τσιτσαγώφ στη διοίκηση της στρατιάς του Δουνάβεως. Στις 23 Μαΐου του ιδίου χρόνου διορίστηκε αρχιστράτηγος των ρωσικών στρατευμάτων, μετά την ήττα που υπέστησαν στη μάχη του Μπάουτσεν από τον Ναπολέοντα.

Σελ. 227. Κιγάλας Βαπτιστής Ιερόθεος, Αρχιμανδρίτης. Εξελέγη αρχιεπίσκοπος Κερκύρας στις 9 Φεβρουαρίου 1800 . Εκράτησε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο ως το 1813. Υπήρξε ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος της Κερκύρας μετά την κατάλυση της ενετικής κυριαρχίας και την αποκατάσταση του θεσμού, που είχαν καταργήσει οι Ανδηγαυοί.

Σελ. 229. Υποθέσεων, αίτινες ομοιάζουν κ.λ.π. Υπο-

Υπονοεί τις αποστολές του στην Κεφαλληνία το 1801 και το 1802, όταν είχε επιφορτισθεί από τη Γερουσία της Επτανήσου Πολιτείας να αποκαταστήσει την τάξη και να συμβιβάσει τις αντιμαχόμενες μερίδες.

Σελ. 239. Γνωρίζω εν τω μεταξύ (9 Ιουνίου 1814) ότι η Πατρίς αναπνέει και αρχίζει να ζη. Αναφέρεται στην αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων και στη συνθήκη των Παρισίων της 30 Μαΐου 1814 με την οποίαν αναγνωρίζονταν τα Επτάνησα ως ανεξάρτητον κράτος και ετίθετο υπό την προσωρινή προστασία της Αγγλίας. Ο Καπ. είχε την ελπίδα ότι θα μπορούσε εν συνεχεία να αναβιώσει την Επτάνησο Πολιτεία.

Σελ. 239. Εμμανουήλ Θεοτόκης ευρίσκεται εδώ (1777—1837). Από τις εξέχουσες μορφές της κερκυραϊκής Ιστορίας στις αρχές του 19ου αιώνα. Πρόεδρος της Γερουσίας των Ιονίων επί Αυτοκρατορικών Γάλλων, διορίζεται πρόεδρος της Γερουσίας και επί αγγλικής προστασίας, βάσει του Συντάγματος του 1817, στη σύνταξη του οποίου συνέβαλε αποφασιστικά. Εξέδωσε το 1805 το περιοδικό «Mercurio Letterario» και έγραψε το βιβλίο «Details sur Corfou», στο οποίο δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες και στοιχεία.

Σελ. 241. Για ό,τι αφορά τις υποθέσεις της Επτανήσου γράφει στον Βιάρο. Συχνές είναι οι αναφορές στα γράμματά του πάνω στο θέμα αυτό.

Σελ. 242. Λόρδος Κάστλερεη Ροβέρτος Stewart· υποκόμης Castlereagh (αργότερα μαρκήσιος του Londondery (1769—1822). Γεννήθηκε στην Ιρλανδία και από εκεί άρχισε τη σταδιοδρομία του. Διετέλεσε δυο φορές υπουργός των Στρατιωτικών κατά τους Ναπολεοντίους πολέμους. Το 1809 ήλθε σε προσωπική σύγκρουση με τον υπουργό των Εξωτερικών Γ. Κάννιγκ και εμονομάχησε μαζί του, γεγονός, που ανάγκασε και τους δυο ν’ αποχωρήσουν από την κυβέρνηση. Το 1812 ανέλαβε το υπουργείο των Εξωτερικών, το οποίον διατήρησε ως την αυτοκτονία του.

Σελ. 243. Κάννιγκ, υπουργός της Αγγλίας. Canning Γεώργιος (1770—1827). Από τους σημαντικότερους Άγγλους πολιτικούς του 19ου αιώνα. Έξοχος ρήτωρ, με ισχυρή προσωπικότητα, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο τόσο στη διαχείριση των αγγλικών υποθέσεων όσον και στη θετική αντιμετώπιση δύσκολων στιγμών της εναντίον του Ναπολέοντος Συμμαχίας Αντιφατικός στην πολιτική του πορεία, εκμεταλλευόμενος τα εκάστοτε πολιτικά ρεύματα για την προσωπική του ανάδειξη, αντιδραστικός στα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του, προχωρεί στο ευρωπαϊκό κίνημα φιλελευθερισμού, που αντιτάσσεται στον κλοιό της Ιερής Συμμαχίας. Και ως υπεύθυνος διαχειριστής της εξωτερικής πολιτικής της Αγγλίας από το 1823 και μέχρι του θανάτου του, κατευθύνει τις ενέργειές του στην υποστήριξη των επαναστατημένων Ελλήνων. Στον Γεώργιο Κάννιγκ οφείλονται οι χειρισμοί που οδήγησαν στη συνθήκη της 6 Ιουλίου 1827 μεταξύ Γαλλίας, Αγγλίας και Ρωσίας, με την οποίαν ερρυθμίζετο το ελληνικό ζήτημα.

Σελ. 243. Ταλλεϋράνδος, υπουργός της Γαλλίας. Πρόκειται περί του γνωστού Γάλλου πολιτικού, ο οποίος υπηρέτησε όλα τα καθεστώτα, τη βασιλεία της προεπαναστατικής εποχής, τον Ναπολέοντα και τους Βουρβώνους, μετά την πτώση του Αυτοκράτορα. Δεξιοτέχνης στις διαπραγματεύσεις, χρησιμοποιώντας τον συμβιβασμό, εκεί που δεν υπήρχε άλλη διέξοδος, συμμαχώντας με τους μεν για να εξουδετερώσει τους άλλους, σε ωρισμένες περιπτώσεις εξυπηρέτησε τα ελληνικά συμφέροντα.

Σελ. 255. Μιλώντας για τα αισθήματα φθόνου και ζηλοτυπίας του Εμμ. Θεοτόκη και άλλων συμπατριωτών του, ο Καπ. υπογραμμίζει τις υπηρεσίες του προς τον Αυτοκράτορα της Ρωσίας.

Σελ. 262—264. Ρεαλιστική εκτίμηση της ευρωπαϊκής καταστάσεως και της θέσεως του επτανησιακού ζητήματος μεταξύ των συγκρουομένων συμφερόντων των μεγάλων της εποχής. Είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που επιχειρεί τέτοια ανάλυση στα γράμματα προς τον πατέρα του.

Σελ. 269. Φορέστης (Γεώργιος). Πρόξενος της Αγγλίας στην Επτάνησο Πολιτεία. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στο προσκήνιο και τα παρασκήνια στην περίοδο 1797—1807. Εγκατέλειψε την Επτάνησο, μαζί με τον Μοτσενίγο, το 1807.

Σελ. 286. Murat Ιωακείμ (1767—1815). Στρατάρχης του Ναπολέοντος. Το 1808 ο Ναπολέων τον ονόμασε βασιλιά της Νεαπόλεως. Το 1814 εγκατάλειψε τον Γάλλο Αυτοκράτορα για να διασώσει το θρόνο του, που τελικά όμως δεν το πέτυχε.

Σελ. 326. Δουξ του Ρισελιέ. Αρμάνδος du Plessis, δουξ Richelieu (1766—1822). Το 1789, 23 χρόνων, έφυγε από τη Γαλλία και μπήκε στην υπηρεσία της Ρωσίας. Το 1803 ο Αλέξανδρος τον διώρισε διοικητή της Οδησσού. Το 1814 γύρισε στη Γαλλία, για να ξαναφύγει στο διάστημα των 160 ημερών, συνοδεύοντας τον Λουδοβίκο 18ο στη Γάνδη. Αρνήθηκε να γίνει υπουργός στην κυβέρνηση του Ταλλεϋράνδου, μετά το Βατερλώ, και δέχθηκε την πρωθυπουργία, αφού εξασφάλισε τη συγκατάθεση και την υποστήριξη του Αυτοκράτορα της Ρωσίας.

Σελ. 333. Ασθένεια, ήτις μαστίζει την περιοχήν Λευκίμης. Πρόκειται για την επιδημία πανώλους, που ξέσπασε το 1815 στην περιοχή Μαραθιά, Αργυράδων, Χλωμού και Ρουμανάδων. Οι αγγλικές αρχές για να την εξουδετερώσουν και να περιορίσουν την επέκτασή της έλαβαν δρακόντια μέτρα, μεταξύ των οποίων και ο πυρπολισμός των οικισμών Μαραθιά και Ρουμανάδων, γεγονός που οδήγησε προοδευτικά στην κατάπαυση της επιδημίας. Η περιοχή θρήνησε πολλά θύματα.

Σελ. 342. Συνταγματάρχης Μισώ. Ο υπασπιστής του Αλεξάνδρου. Η γυναίκα του ήταν κόρη του Γεωργίου Κουαρτάνου, παλιάς κερκυραϊκής οικογενείας. Ο Μισώ ήταν συνεργάτης του Καπ. στην άμυνα της Λευκάδος το 1807.

Σελ. 363. Δομπόλης Ιωάννης, Ηπειρώτης την καταγωγή, στενός φίλος και συνεργάτης του Καπ. από το 1814. Μετά την αναχώρησή του από τη Ρωσία το 1822, τον ακολούθησε στην Ελβετία κι έπειτα στην Ελλάδα, όπου ο Κυβερνήτης του εμπιστεύτηκε διάφορες θέσεις, γνωρίζοντας την ευθύτητα και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Μετά τη δολοφονία του Καπ. γύρισε στη Ρωσία, όπου απέκτησε μεγάλη περιουσία με το εμπόριο. Πιστός στη μνήμη του μεγάλου του φίλου, το 1849, ένα χρόνο πριν πεθάνει, με τη διαθήκη του άφησε ολόκληρη την περιουσία του —κεφάλαιο και κεφαλαιοποιούμενους τόκους— για την ίδρυση, έπειτα από 50 χρόνια, πανεπιστημίου στην τότε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Το πανεπιστήμιο αυτό θα ονομαζόταν «Καποδιστριακό». Θερμός πατριώτης ο Δομπόλης πίστευε ότι στη χρονολογία που προσδιόριζε πρωτεύουσα της Ελλάδος θα ήταν η Κωνσταντινούπολη. Επειδή όμως ο οραματισμός του δεν βρήκε αντίκρυσμα στην ιστορική πραγματικότητα, στο Εθνικό Πανεπιστήμιο των Αθηνών προστέθηκε, μετά την πάροδο της 50ετίας, και η ονομασία Καποδιστριακό, για να ικανοποιηθεί η επιθυμία του διαθέτη. Το Δομπόλειο κληροδότημα, ανερχόμενο σε 1.257.254 χρυσές δραχμές, είχε επενδυθεί σε ρωσικά χρεώγραφα, τα οποία ήταν κατατεθειμένα στο υποκατάστημα Πετρουπόλεως της γαλλικής τράπεζας Credit Lyonnais. Ως τον πρώτο ευρωπαϊκό πόλεμο το ελληνικό κράτος εισέπραττε κανονικά τους τόκους. Μετά την κήρυξη του πολέμου το 1914 και τη μεταπολίτευση του 1917 το κληροδότημα Δομπόλη έπαψε να υπάρχει για την Ελλάδα.

Σελ. 408. Σούτσος. Κατά πάσαν πιθανότητα ο πρίγκηψ Μιχαήλ Σούτσος, στενός αργότερα συνεργάτης του Καποδίστρια ως Κυβερνήτη και πρεσβευτής της Ελλάδος στο Παρίσι.

Σελ. 411. Δόκτωρ Αρμένης (Κάρολος). Ιατροφιλόσοφος. Από τους ιδρυτές του Εθνικού Ιατρικού Συλλόγου.

Σελ. 417. Στρατηγός Μαίτλανδ, Sir Thomas Maitlànt (1759— 1824). Ύπατος Βρεταννός Αρμοστής στα Ιόνια Νησιά από το 1815 ως το 1824.

Σελ. 434. Αναφέρεται συχνά στα γράμματα το όνομα Μουστοξύδης. Δεν προκειται πάντοτε για τον Ανδρέα Μουστοξύδη, φίλο και συνεργάτη του Καπ. από τα χρόνια της Επτανήσου Πολιτείας. Μερικές φορές είναι ο Άγγελος, μερικές φορές ο Μαρίνος και μερικές φορές ο Πέτρος Μουστοξύδης, συγγενείς πάντως του ιστορικού της Κερκύρας.

Σελ. 437. Τον άλλον εις τον παλαιόν μου διδάσκαλον κόμητα Στρατηγόν. Στρατηγός είναι όνομα κερκυραϊκής οικογενείας, προερχόμενης από την Κρήτη, η οποία καταγράφηκε μεταξύ των ευγενών της Κερκύρας. Πολλά μέλη της διακρίθηκαν στα γράμματα. Κλάδος της οικογενείας πήγε στη Δαλματία, όπου ασπάστηκε τον καθολικισμό, χωρίς όμως να λησμονήσει ποτέ την ελληνική καταγωγή του. Από τον κλάδο αυτό προέρχεται ο Συμεών Στρατηγός (1733—1824), που γεννήθηκε στη Ζάρα και στον οποίον αναφέρεται ο Καπ. Ο Σ. Στρατηγός σπούδασε μαθηματικά και ιατρική στην Πάδοβα. Διωρίστηκε καθηγητής των μαθηματικών και

της ναυτικής στα πανεπιστήμια της Πάδοβας και της Παβίας, όπου διαδέχθηκε στην έδρα της φυσικής τον περιώνυμο Βόλτα. Διετέλεσε γερουσιαστής, πήρε τον τίτλο του κόμη και έγραψε διάφορα συγγράμματα. Την εποχή, που τον αναφέρει ο Καπ., ζούσε στο Μιλάνο σε βαθειά γεράματα.

Σελ. 439. Νεαρός Πολίτης εκ Λευκάδος, εκ των μαθητών της Σχολής Τενέδου. Πρόκειται για τον Αθανάσιο Πολίτη, ο οποίος σπούδασε ιατρική στην Παβία της Ιταλίας. Συνεχίζοντας τις σπουδές του στο Παρίσι γνώρισε τον Γκύλφορδ και τον Καπ. Και οι δυο τον βοήθησαν να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να προμηθευθεί τον απαραίτητο εξοπλισμό για την ίδρυση Χημικού Εργαστηρίου στην Κέρκυρα. Παράλληλα σπούδασε την αλληλοδιδακτική μέθοδο, την οποίαν άρχισε να διδάσκει το 1819, όταν γύρισε στην Κέρκυρα, όπου ίδρυσε δικό του σχολειό. Τα θετικά αποτελέσματα της μεθόδου αυτής έπεισαν τους υπεύθυνους για την παιδεία στα Επτάνησα να την εφαρμόσουν σ’ όλα τα σχολειά των νησιών. Επί πολλά χρόνια καθηγητής της Χημείας στην Ιόνια Ακαδημία προσέφερε πολλά στην ελληνική επιστήμη.

Σελ. 445. Μυλόρδος Barthurst Ερρίκος κόμης Barthurst (1762—1834). Από το 1812 ως το 1827 υπουργός των Στρατιωτικών και των Αποικιών της Αγγλίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Δαφνής Γρ.: Ιωάννης Α. Καποδίστριας. Η γένεση του ελληνικού κράτους, Αθήναι (1976) .

Ενεπεκίδη Π.: Ρήγας - Υψηλάντης - Καποδίστριας, Αθήναι 1965.

» » Ιωάννης Καποδίστριας, 176 γράμματα προς τον πατέρα του, 1808-1820, Αθήναι 1972.

Ευαγγελίδη Τρ.: Ιστορία του Ιωάννου Καποδιστρίου, Κυβερνήτου της Ελλάδος, Αθήναι 1894.

Καποδιστρίου Ιωάν·: Επιστολαί προς Ρωξάνδραν Σούρτζα (κόμισσα Edling) των ετών 1814-1822, εφημ. «Νέα Ημέρα Τεργέστης», 1901.

Κούκκου Ελένης: Ο Καποδίστριας και η Παιδεία, 1803-1822. Α΄ Η Φιλόμουσος Εταιρεία της Βιέννης, Αθήναι 1958.

Λάσκαρι Στ.: Ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Ρώσος διπλωμάτης και υπουργός των Εξωτερικών, Αθήναι 1973;

Λαΐου Γ.: Η Φιλόμουσος Εταιρεία της Βιέννης (1814-1820). Νέα έγγραφα, «Επετηρίς του Μεσαιωνικού Αρχείου», 12 (1962) , 166-223.

Μακρή Θ.: Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η προκυβερνητική πατριωτική του δράσις, Κέρκυρα 1964.

Μαυρογιάννη Γ.: Ιστορία των Ιονίων Νήσων, αρχομένη το 1797 και λήγουσα το 1815, τ. 1-2, Αθήναι 1889.

Μέρτζιου Κ. Δ.: Ανέκδοτος αλληλογραφία του Ιωάννου Καποδιστρια, «Παρνασσός 2 (1960), 445-472, και 3 (1961), 103-126, 207-238.

Μεταλλινού Κ. αρχιμανδρίτου, Ιστορία της εν Κερκύρα Ιεράς Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου Πλατυτέρας, Αθήναι 1954.

Πετρίδη Π.Β.: Η διπλωματική δράσις του Ιωάν. Καποδίστρια υπέρ των Ελλήνων, 1814-1831, Θεσσαλονίκη 1974.

Πετρίδη Π.Β.: Η ευρωπαϊκή πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια (1814-1821) , Θεσσαλονίκη 1976.

Πρεβελάκη Ελ.: Η εγκύκλια επιστολή του Ιωάν. Καποδίστρια της 6/18 Απριλίου 1819, «Πρακτικά Γ΄ Πανιονίου Συνεδρίου», Α΄, Αθήναι 1967, 298-328.

Πρωτοψάλτη Εμμ. Γ.: Νέα Στοιχεία περί της «Εταιρείας των Φιλομούσων», «Αθηνά», 61 (1957) 253-288.

Στούρτζα Αλ.: Βιογραφική αφήγησις περί του Ιωάννου Καποδίστρια. Προτάσσεται στον Α΄ τόμο των Επιστολών του Καποδίστρια, Αθήναι 1841.

Φωτιάδη Ε.Π.: Περί των ελληνικών επιστολών του Ιωάννου Καποδίστρια, «Ελληνικά» 4 (1931) 249-258.

Xιώτη Π.: Ιστορία του Ιονίου Κράτους, από συστάσεως αυτού μέχρι ενώσεως, 1815-1864, Ζάκυνθος 1874.

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ* ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Abertin (Abertinge), λόρδος 4, 372

Abertinge Gordon 372

Accademia [Ιονική Ακαδημία] 278

Accademia di Copenaghe 278, 285

Accademia [di Pietroburgo] 15

Acquisgrano· βλ. Aix-la-Chapelle

Adriatico [Αδριατική] 258

affari Europei [Ευρωπαϊκές υποθέσεις] 217

affari Orientali [Ανατολικό Ζήτημα] 257

Aglietti, γιατρός 428

Agostino [Αυγουστίνος]· βλ. Capodistria Ag.

Aix-la-Chapelle (Acquisgrano) 389, 390 393, 394, 399, 401, 402, 409, 412.

Ajovlassiti [Αγιοβλασσίτης] 305, 321

Albanesi [Αλβανοί] 276

Alessandro A' [Αλέξανδρος A' Ρωσίας] 233, 234, 241, 253, 261, 281, 284, 287, 296, 314, 388, 412

Allamano, figlia [Αλλαμάνου, κόρη] 321

Alleand[r]i [Αλλεάνδρης] 410

Alleati [Σύμμαχοι] 234, 235, 254, 281, 305

Allemagna [Γερμανία] 367· βλ. και Germania'

armate America [Αμερική] 118, 302

Andrea, papà [Ανδρέας, παπάς] 44, 47, 66, 71

Andruzelli, fam. [Ανδρουτζέλλη, οικ.] 284

Angiola [Αγγέλα] 417, 430

Anna, Μ. Δούκισσα 329

appuntamento (pensioni - trattenimenti) [μισθοί - αποζημιώσεις]

— di Capodistria G. 31,44, 106, 113, 116, 121, 145, 146, 153, 170, 184, 191, 207, 243, 244, 260, 287, 299, 362, 364, 395, 429

— servitori (υπηρετών) 19, 138, 191

— Ignazio, metropolita 57

— secrelario del metropolita 61

— maestro di lingua greca 173

— Orio, console nel Regno d’Italia 52

Archivescovo» βλ. Ignazio, metropolita

armate [στρατιές]

— Austriaca 284, 299, 306

— Bavarese 299

— d’Italia 290

— dei Principi di Germania 299

— Ollandese 306

— Prussiana 299, 306

— Russa 41, 189, 299, 306

— Wirtemberghese 299

Anrep, στρατηγός 216

Armeni, Signora [Αρμένη] 177

Armeni [Αρμένης] 397, 410

Arnstein, βαρώνη 158

atto constituzionale· βλ. Constituzione

Austria [Αυστρία] 52, 57, 116, 150, 254 257, 258 296· βλ. και armate

Αγγέλα· βλ. Angiola

Αγγλία· βλ. Inghilterra

Αγγλίας Αντιβασιλεύς· βλ. Inghilterra, Principe Reggente, di

Άγγλική προστασία· βλ. Prottezione Brittanica

Άγγλοι· βλ. Inglesi

Αγία Πετρούπολη· βλ. Santo Pietroburgo

Αγιοβλασσίτης· βλ. Ajovlassiti

Αίγυπτος· βλ. Egitto

Αλέξανδρος Α΄ Ρωσίας· βλ. Alessandro Α΄

Αλλαμάνου, κόρη· βλ. Allamano

Αλλεάνδρης· βλ. Alleand[r]i

άμαξας, τιμή· βλ. prezzi

Αμβούργο· βλ. Hamburgo

Αμερική· βλ. America

Ανατολή· βλ. Levante

Ανατολικό Ζήτημα· βλ. affari Orientali

Ανδρέας παπάς· βλ. Andrea papà

Ανδρουτζέλη, οικ.· βλ. Andruzellj

Απουλία· βλ. Puglie-a

Αρμένη, κυρία· βλ. Armeni, Signora

Αρμένης· βλ. Armeni

* Το ευρετήριο της αλληλογραφίας αναφέρεται στο ιταλικό κείμενο· για να διευκολυνθεί ο χρήστης σημειώνεται μέσα σε αγκύλη η αντίστοιχη ελληνική απόδοση του λήμματος· αυτό γίνεται βέβαια για τις ελληνικές λέξεις αλλά και για όσες ξένες λέξεις η χρήση έχει ενσωματώσει στο ελληνικό λεξιλόγιο, λ.χ. Andruzelli [Ανδρουτζέλλη] αλλά και Madrid [Μαδρίτη].

Παράλληλα καταρτίσθηκε ευρετήριο και κατά το ελληνικό αλφάβητο, από το οποίο βέβαια κάθε φορά γίνεται παραπομπή στο ξενόγλωσσο ευρετήριο.

Αυγουστίνος· βλ. Gapodistria Ag.

Αυστριακός πόλεμος· βλ. Guerra Austriaca

Backman, ρώσος αξ/κός 41

Bagmetieff, ρώσος στρατηγός 142

Balla [Μπάλλας] 4

Baltaghi [Μπαλτάκης] (;) 274

banchieri [τραπεζίτες] 287

Barclaj di Tollj 216, 217, 276.

Barletta 143, 170, 199, 355, 358, 420, 436

Bartoldj 4, 228

Bathurst, Άγγλος Υπουργός 444

Batzatzik [Παζαρτζίκι] 83

Beckendorff, βαρώνος 70

Belgio, battaglia nel-[Βατερλώ] 299

Bellanda [Μπελλάντα], θεία του Κ. 3, 13, 16, 19, 25, 32, 37, 39, 68, 70.

Benackj [Μπενάκης Λιμπ.] 4, 7, 16, 21, 25, 38, 41, 44, 47, 55, 58, 69, 63, 70, 73, 81, 88, 90, 94, 95, 97, 105, 106, 109, 110, 113, 130, 131, 133, 136-138, 141, 143, 146, 158, 161, 164, 166, 170, 173, 177, 181, 183, 190, 196, 220, 281, 284, 336, 337, 384, 415, 423, 454

Benacki, γιος [Μπενάκης] 247

Berlino [Βερολίνο] 364

Bessarabia [Βεσαραβία] 387

Bestia (;) 42, 95

Bizzilè 99

Blucher, στρατ. 299, 302

Boemia [Βοημία] 356, 358, 359, 361, 362, 370, 372, 374, 375, 381, 389, 395

Bologna [Μπολώνια] 29, 146

Bonaparte [Βοναπάρτης] 258, 281, 284, 299, 302, 305. 306

Bonifacio Christodulo [Μπονιφάτσιο Χριστόδουλος] 23, 44, 52, 58, 82

Brazilia [Βραζιλία] 118

Breslau 34

Brest di Lituania 9 Broglio, fam. 28

Buba [Μπούμπας] 105, 109, 151

Bucharest [Βουκουρέστι] 196, 198, 205, 207, 209, 213· βλ. και Trattato di Β. και Congresso di Β.

Bulgari, [Βούλγαρη], κόμισσα 13, 199, 219 229

Bulgari [Βούλγαρης] 129, 305, 321

Bulgari [Βούλγαρης] γιος του Γεωργίου, 158

[Bulgari] Eugenio [Βούλγαρης Ευγένιος] 400

Bulgari Giacomo [Βούλγαρης Ιάκωβος] 13

Bulgari Giorgio [Βούλγαρης Γεώργιος] 158

Bulgari Marchetto [Βούλγαρης Μαρκέττος] 274

Βαϊμάρη· βλ. Weimar

Βαρούχας· βλ. Varucca

Βαρσοβία· βλ. Varsavia

[Βατερλώ]· βλ. Belgio, battagnia nel-

Βεζύρης· βλ. Visire

Βενετία· βλ. Venezia

Βενετικές σχέσεις· βλ. relazioni Veneziane

Βερολίνο· βλ. Berlino

Βεσαραβία· βλ. Bessarabia

Βιάρος· βλ. Capodistria Viaro

βιβλία· βλ. libri

Βιέννη· βλ. Vienna

Βίκτωρ· βλ. Capodistria Vittorio

Βλασσόπουλος· βλ. Vlassopulo

Βλαττά· βλ. Vlatta

Βλαχία· βλ. Valachia

Βοημία· βλ. Boemia

Βουκουρέστι· βλ. Bucharest

Βούλγαρης. βλ. Vulgari

Βραζιλία· βλ. Brazilia

Βρεταννοί πληρεξούσιοι· βλ. Plenipotenziari Brittanici.

Βυρτεμβέργης βασιλεύς· βλ. Wurteborg, Re di-

Cacavela [Κακαβέλας] 438

Cagliari 110, 142, 154

Calamarà [Καλαμαράς] 134, 219, 375

Calichiopulo Stamo [Xαλικιóπoυλoς Στάμος] 143

Calogieropulo [Καλογερόπουλος] 51

cambj [ισοτιμία νομισμάτων] 125, 154 170, 287, 372· βλ. και monete

Candiotto Constantino [Καντιώτης Κωνσταντίνος] 375, 422, 446

Canning 241

Cantoni [καντόνια Ελβετίας] 250, 349, 354· βλ. και Svizzera· Ginevra· Vaud

Capadoca [Καππάδοκας] 274

Capodistria Agostino [Καποδίστριας Αυγ.] 28, 37, 58, 60, 89, 99, 122, 158,174, 219, 250, 260, 261, 268, 276, 321, 337, 343, 346, 347, 358, 359, 362, 367, 372, 378, 384, 385, 387, 389, 391, 393- 395, 397-399, 401, 402, 409, 410, 412, 413, 417, 424, 429, 431, 439, 448, 449, 451

[Capodistria] Efimia [Καποδίστρια Ευφημία] 395

[Capodistria] Eufrosina [Καποδίστρια Ευφροσύνη] 395, 430

[Capodistria] Giorgio (Zorzi-Georgio ) [Καποδίστριας Γεώργιος] 89, 188, 415, 454

[Capodistria - Rodostamo] Marietta [Καποδίστρια-Ροδοστάμου, Mαριέττα ] 18, 84, 89, 158, 213, 228, 300, 308, 353, 362, 364, 391, 395, 398

[Capodistria-Pollila] Stella, [Καποδίστρια-Πολυλά, Στέλλα], 58, 66, 89,