Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια, τ. Ε

Η ρωσική διπλωματική αποστολή εξετέθη, ενώ ο Τσάρος Αλέξανδρος αντιμετώπισε με δυσμένεια το γεγονός αυτό, εφ’ όσον η μη καταδίκη της επαναστατικής αυτής ενέργειας θ’ αποτελούσε συμπεριφορά ξένη προς το σύστημα, που οι σύμμαχοι μαζί μ’ αυτόν είχαν επιβάλει.

Έτσι ο Καποδίστριας, ως επίσημος εκπρόσωπος της Ρωσίας, κλήθηκε από τους συνέδρους να ξεκαθαρίσει τη στάση της ρωσικής Αυτοκρατορίας στο κίνημα του Υψηλάντη. Αποκηρύσσοντας τον Υψηλάντη σαν άτομο, ο Ρώσος υπουργός κατάφερε ν’ αποστομώσει τους συμμάχους και να διαχωρίσει — διπλωματικότατα — την κίνηση του Υψηλάντη από το όλο ελληνικό ζήτημα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το κίνημα των Ηγεμονιών απασχόλησε ως ειδική περίπτωση το Διευθυντήριο και δεν λήφθηκε καταδικαστική απόφαση για επέμβαση στην Ελλάδα, καθώς είχε συμβεί στην Ιταλία και στην Ισπανία.

Ένα άγνωστο υπόμνημα του Μέττερνιχ για τις ελληνικές υποθέσεις αποδεικνύει, ότι ο Αυστριακός Καγκελλάριος είχε καταφέρει, από τις πρώτες ήδη μέρες του Συνεδρίου στο Λάϋμπαχ, να πετύχει την αμοιβαία προσέγγιση της αυστριακής και της ρωσικής πολιτικής στη Βαλκανική, εκμηδενίζοντας την επιρροή του Καποδίστρια στο αυτοκρατορικό περιβάλλον.

Με τη λήξη του 1821, μετά την επιδείνωση της κρίσης στην Ανατολή, ο Λέμπτζελτερν ενημέρωνε τον Μέττερνιχ, ότι ο Καποδίστριας αντιτίθετο σθεναρά στην ανάμιξη άλλων Αυλών — είτε με επέμβαση, είτε με μεσολάβηση — στην ελληνική επανάσταση, αποκάλυπτε δε παράλληλα την πτώση του ηθικού του Καποδίστρια μετά το Συνέδριο του Λάϋμπαχ, όπου φανερά πια ο Τσάρος είχε πάψει να τον υποστηρίζει. «Παρατήρησα», συνέχιζε ο Λέμπτζελτερν, «ότι η στάση του ήταν λυπηρή σ’ ένα ζήτημα όπου τα προσωπικά του αισθήματα, οι παλιές του σχέσεις, χίλιες ελπίδες με τις οποίες είχε τραφεί με το πρώτο του γάλα, όφειλαν να βρίσκονται σε καθημερινή σύγκρουση με εκείνο που του υπαγόρευαν τα καθήκοντά του σαν υπουργού».

Μ’ ένα υπόμνημά του από την Πετρούπολη, ο Αυστριακός πρεσβευτής, λίγο πριν εξουδετερωθεί ο Καποδίστριας, μετέφερε αυτούσια στον Μέττερνιχ μια συζήτησή του με τον Ρώσο υπουργό στις 29 Απριλίου 1822: «Δεν είμαι ικανός», έλεγε ο Καποδίστριας, «για το ένα εκατοστό των πράξεων που μου αποδίδουν και ούτε το ένα εκατοστό της επιρροής, που νομίζουν ότι έχω, δεν διαθέτω ούτε στην Ελλάδα ούτε στη Ρωσία. Το ύφος της ομιλίας του», κατέληγε στην έκθεσή του ο πρεσβευτής, «ήταν μάλλον ύφος συναισθηματισμού παρά ερεθισμού σ’ αυτή τη συνομιλία, η οποία θα μπορούσε να φέρει σε αμηχανία οποιονδήποτε άλλο λιγότερο προετοιμασμένο από μένα για κάθε επίθεση». Στις 19 Μαΐου ο Λέμπτζελτερν αποκάλυπτε, ότι ο Καποδίστριας, χωρίς να μεταβάλει γνώμη, εξαναγκάστηκε να υποταχτεί σε μια πορεία που του αφαιρεί την άμεση διεύθυνση των διαπραγματεύσεων.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες διακόπηκαν οι συνεργασίες του Καποδίστρια με τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο σχετικά με την ενδεδειγμένη εξωτερική

κή πολιτική της Ρωσίας στις ανατολικές υποθέσεις. Ο Καποδίστριας πληρώθηκε για την συνέπεια και την ευθύτητα της πολιτικής του με την τοποθέτησή του σε διαθεσιμότητα μακρυά από την υπηρεσία και έτσι άδοξα τερματίστηκε η σταδιοδρομία του στην Ευρώπη.

Όπως συνάγουμε από τα παραπάνω, που τόσο συνοπτικά αναπτύχθηκαν, η ευρωπαϊκή πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια, παρά την έντονη πολεμική μέσα από το αντιδραστικό του περιβάλλον, στάθηκε φιλελεύθερη και προοδευτική με σωρεία από δημόσιες καταγγελίες κατά των επεμβάσεων και των αυθαιρεσιών που απέβλεπαν στην εκμετάλλευση των μικρότερων ανίσχυρων κρατών. Υπήρξε ο μόνος, θα λέγαμε, από τους μεγάλους διπλωμάτες της περιόδου 1815-1822 που οραματίστηκε μια δικαιότερη αναδιοργάνωση της Ευρώπης· αγωνίστηκε για την κατάργηση του δουλεμπορίου και την ανεξαρτοποίηση των αποικιών κατήγγειλε τη βρετανική ιμπεριαλιστική τακτική πίστεψε στη διεθνή ύφεση και ειρήνη και υπερασπίστηκε κάθε ιδέα που θα συντελούσε στην αποδυνάμωση του απολυταρχισμού και της εκμετάλλευσης.

Κλείνοντας τη σύντομη αυτή εισαγωγή, θάθελα να ευχαριστήσω την ψυχή της όλης προσπάθειας, που αποσκοπεί στην έκδοση του Αρχείου Ι. Καποδίστρια, τον προέδρο της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών κ. Κώστα Δαφνή, ο οποίος μου ανάθεσε την επιμέλεια του σημαντικού αυτού τόμου. Ευχαριστώ επίσης για τη βοήθεια τους, στη φάση της επεξεργασίας του υλικού, τους φίλους και συνεργάτες Δ. Λουλέ και Ι. Τσουρουκτσόγλου.

ΠΑΥΛΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ

Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης